تا حالا براتون اتفاق افتاده که با کسی صحبت کنین ولی حس کنین که مخاطبتون حواسش به شما نیست و درکتون نمیکنه؟ و تنها فیدبکی که ازش میگیرین اینه: آها. خب. درنهایت هم چند باری نگاهتون میکنه?
حالا واقعا ایراد کار کجاست؟
گوش دادن یکی از مهم ترین پایه های ایجاد ارتباطات قوی و سالمه. تو دنیایی که اکثرا درگیر اینترنت، سرعت و زمان کم آوردن هستن تقریبا همه درک نشدن رو لمس کردن. متاسفانه شنیده نشدن از اطرافیان، روابط رو هم تحت تاثیر میذاره.
در واقع گوش دادن با شنیدن خیلی متفاوته. گوش دادن یعنی من حرف تو رو بشنوم، حرفت رو معنی کنم ( یعنی متوجه پشتِ حرف تو بشم) و تو مرحله سوم بهت پاسخ بدم( گفتاری یا غیر کلامی).
اما شنیدن برخلاف گوش دادن که یه فرایند ذهنی هستش، یه فعالیت جسمی ئه که با هر صوتی، دستگاه شنیداری ما فعال میشه.
ما با گوش‌هامون می‌شنویم اما با مغزمان گوش میدیم.
بنابراین شنیدن نیازی به یادگیری و مهارت خاصی نداره و بالعکس گوش دادن نیاز به تمرکز عمیق‌تر و استفاده از مابقی حس هاست که البته نیاز به آموزش و تکرار و تمرین هم داره.
برای گوش دادن هم باید به ماجرایی که تعریف میشه توجه کنیم، هم به طرز بیان، شیوه استفاده از زبان، لحن و حرکات بدن هم دقت بشه. مهمترین قسمت اینه که اگه تو ذهنمون برداشتی داشتیم چه مثبت چه منفی ( همون قضاوت ) با طرف مقابل چک کنیم، که من از حرفت، رفتارت و... این رو برداشت کردم، آیا درست برداشت کردم؟
این موضوع قطعا به طرف مقابل حس درک شدن و بیشتر شنیده شدن رو میده. چیزی که الان تو جامعه ما واقعا بهش نیازه.
خبر خوب اینجاست که خوشبختانه ما میتونم گوش دادنمون رو تقویت کنیم. با تمرین میتونه این اتفاق بیفته.
حالا...
آیا ما که این موضوع رو میدونیم اینطوری رفتار میکنیم که بقیه هم انجام بدن تا ما هم لذت ببریم؟
