توی زندگی هرکسی یه اسم هست که شاید برای بقیه یه کلمه باشه،
برای اون فرد نقطه ایسته،
پریدن به گذشته ها.!
یه سری چیزهایی که الان نیست،
حالت برگ درختای خشک شده، پاییز فلان سال،
یه مدل خاص کلاه،
یا حتا یه سری بلیت کنسرت که خب، الان دیگه اعتباری ندارن به اون صورت،
یا حتا یه سری آدما با استایل خاص،
اون فرد همه اینارو یادشه، مو به مو، نکته به نکته،
حتا سر انگشتاش یادشونه لمس یه سری عکس چاپ شده رو، بافت مقوا رو،
قلبش یادشه اون احساساتی که با یه صدا به جنب و جوش می افتاد(می افته)،
حسایی که ته دل آدم روی شنای ساحلش مینشستن،
برای خیلی ها اینا جمله های بی معنی این،
برای من،
برای همه ی اونایی که سوز پاییز صاف قلبشونو هرسال سوراخ میکنه،
یه درد معده ساده کلی سناریو توی مغزشون می‌سازه،
پاییز بی حوصله تر از همیشن،
آبان ماه قشنگی نیست،
و همیشه یه آرزوشون بهشت زهرا رفتن و خلوت کردن با یه نفره که ده سال از پر زدنش میگذره،
تک تک این کلمه ها و جمله ها
یه عمره،
عمر یه عشق،
چشم به راه موندن،
به زور دووم آوردن،
و گاهی هم جنگیدن...
روحت شاد باشه داغ بر دل نشسته💔
