اون قدیما توی ایران ماشینی مونتاژ و تولید میشد که باب دل اکثر ایرانیها بود . محصولی از سیتروئن با نام ایرانی "ژیان"که بسیار ارزان قیمت و بصرفه برای خانواده ها بود. تنها عیبش سرعت کمش بود که بیشتر از صد کیلومتر در ساعت نمیرفت و این برای خودروهای آمریکائی و اروپائی که شش سیلندر و هشت سیلندر بودند در جاده های اون زمان مانع حساب میشد و در جاده وقتی به یک ژیان میرسیدند بوق را یکنواخت مینواختند بخصوص خودرو های سنگین نظیر تریلی ها و کامیون ها که معکوس کشیدنشان سخت بود و مکافات داشتند. لذا روی کامیونها و تریلی ها به نحو تهدید آمیزی مینوشتند:" ژیان! ساندویچ من! "
از اینها گذشته ژیان یک خودروی به صرفه و خیلی عالی برای خانواده ها بود و افسوس که تولید آن متوقف شد. اتاق ژیان صاف و بدون برآمدگی بود یعنی کف آن کاملا صاف بود بطوریکه اگر صندلیها را برمیداشتیم میتوانستیم آن را فرش کنیم و مثل یک اتاق استفاده کنیم.سقف آن تاشو و قابل تعویض بود و به راحتی میشد آن را باز کرد و تعویض کرد . ژیان دو سیلندر داشت که روی چرخها نصب بودند و مستقیما نیروی محرکه شان از موتور به چرخها منتقل میشد.لذا در ژیان از میل گاردن و گاردن و امثال آن خبری نبود .صندلی های آن یکسره و هم شکل و ساده بودند ( مانند نیمکت) بنابراین روی هر کدام حداقل چهار نفر کنار هم مینشستند حتی بغل دست راننده بقدر کافی فضا برای یک سرنشین بود بخصوص در نوع باصطلاح "جیپ ژیان"که اتاق چهار گوش تری داشت.مصرف بنزین آن در هر صد کیلومتر سه لیتر بود بطوریکه اکثرا مالکین این نوع خودرو یادشان میرفت چه وقت باک 45 لیتری آن را پر کرده اند.فرمان ژیان گردش بخصوصی داشت و با هر بار پیچاندن آن نه تنها چرخهای جلو میپیچیدند بلکه چرخها خم میشدند و زاویه شان را با جاده کمتر میکردند یعنی از حالت 90 درجه خارج میشدند تا سر خودرو در پیچها پائین بیاید و استقرار خودرو در پیچ جاده بیشتر شود.اصطلاحا "اکسل جلو" بود و این کمک میکرد در زمستان و در برف سر نخورد و با چنگ زدن راهش را ادامه دهد و گیر نکند .ژیان دارای فنرهای لوله ای و نوع خاصی کمک فنر بود که باعث میشد چرخها به هر شکلی روی زمین بمانند و در پیچهای تند از زمین بلند نشوندو این فنرها بسیار نرم بودند لذا وقتی چند نفر در صندلی عقب مینشستند ته آن پائین میرفت و لذا نور چراغهای جلو زیاد بالا می آمد و مسیر جاده را روشن نمیکرد بنابر این یک پیچ مخصوص در کنار فرمان تعبیه شده بود که به وسیلۀ آن چراغها از داخل اتاق خودرو تنظیم میشدند. ژیان رادیاتور نداشت و با هوا خنک میشد لذا مخارج اضافی نظیر آب رادیاتور ، ضد یخ و تعمیرات واتر پمپ و این چیزها را نداشت و چون رادیاتور نداشت پس رادیاتور مخصوص بخاری هم نداشت تا مخارج سالیانۀ تمیز کاری و غیره داشته باشد و چون رادیاتور بخاری نداشت نیازی به ترموستات و گرم کردن آب رادیاتور نبود و بخاری آن مستقیما با هوای اگزوز گرم میشد بنابر این به محض روشن شدن، بخاری آن گرم بود. ترمز دستی ژیان دیسکی و لنتی و ازین قبیل نبود بلکه ضایعه ای فلزی بود که سر میخورد و در سوراخهای چرخ فرو میرفت و آن را میخکوب میکرد بطوریکه حتی در شیب 45 درجه هم خودرو را نگه میداشت . این خودرو در مدلهای پیکاپ، مهاری و وانت تولید شده که مردم به آنها ژیان سواری ، ژیان وانت و جیپ ژیان میگفتند و نوع جیپ ژیان آن با اتاق فلزی و اتاق کائوچوئی بود که اتاق کائوچوئی آن در ایران زیاد طرفدار نداشت چون شایع شده بود گاوها اتاق آنرا میخورند ( گویا در روستائی گاوی قسمتی از اتاق یک ژیان کائوچوئی را خورده بود.).ضمنا رانندگی با آن بسیار راحت بود و با وجود اکسل جلو بودن مبتدیان را در شروع حرکت اذیت نمیکرد و راحت حرکت میکرد.حتی بچه ها به راحتی با آن رانندگی میکردند.دنده ها هم راحت بودند و دسته دنده پائین نبود بلکه درست در روبرو و در دید راننده روی داشبورد بود و رانندگان مبتدی که موقع دنده عوض کردن به دسته دنده نگاه میکنند در اینجا نیازی به دیدن دسته دنده ندارند چون مستقیما در دیدشان است و بدون حواس پرتی میتوانند رانندگی کنند.
