نمیدانم برای که می نویسم، حتی نمیدانم درباره چه بنویسم. فعلا هر چه به ذهنم میرسد را بر روی کاغذ می آورم تا ببینم در آخر به کجا می رسد.
شاید همین در لحظه بودن راه خوبی برای مقابله با ایده آل گرایی باشد که گریبان بسیاری از ما را گرفته و باعث می شود از ترس بی نقص نبودن خروجی کارمان دست به هیچ اقدامی نزنیم. ترس از شکست و نه شنیدن از کودکی در ضمیر ناخودآگاه ما وارد شده و در اعماق آن پنهان شده است. نوشتن در لحظه و بدون فکر کردن به نتیجه راه خوبی برای مقابله با این ترس هاست که مانند یک سد ما را از برقراری ارتباط با دیگران و نشان دادن استعدادها و شکوفایی خلاقیتمان باز میدارد. شاید برای شما هم مانند من نوشتن به این صورت بسیار دشوار باشد. در واقع نوشتن به هر صورتی برای من دشوار است زیرا در اثر ترس از مورد تمسخر قرار گرفتن به دلیل غلط املایی اشتباه نگارشی بی معنی بودن یا سطحی بودن محتوا و بسیاری از دیگر دلایل تمرین نوشتن نکرده ام.
در دنیای امروز بهترین رویکرد آزمون و خطا است. ما باید عملگرا باشیم و هر چه بیشتر تکرار کنیم و از اشتباهاتمان درس بگیریم. مانند یک سیستم یادگیری ماشین یا مانند یک هشت پا که یک جانور کاملا غیر اجتماعی اما باهوش است و بسیاری از رفتار هایش را به صورت تجربی و با آزمون خطا فرا میگیرد. یک نقاش اگر از ترس بی نقص نبودن هنرش دست به نقاشی نزند یا یک موسیقی دان از ترس اشتباه در نواختن سازش تمرین نکند هرگز نتیجه نمیگیرد.
بنابراین به شما نیز توصیه میکنم نترسید و شروع به نوشتن کنید بدون این که به مقصد فکر کنید یا نگران استفاده از کلمات نا مناسب و سطحی باشید. لازم نیست از همین ابتدا نقل قول هایی از افراد صاحب نظر یا ارجاع به مو‌لفان دیگر داشته باشید تا دانا تر به نظر برسید. تکرار تکرار و باز هم تکرار... این بهترین راه یاد گیریست.
