مهم ترین عامل موثر در اقتصاد یک جامعه منابع انسانی است. رشد اقتصادی رابطه ی مستقیمی با تربیت صحیح منابع انسانی و به کارگیری آن در زمان و مکان مناسب دارد.
آنچه زنگ خطری جدی برای آینده نه چندان دور کشورمان به حساب می آید خلا این امر می باشد.
علی رغم وجود سازمان ها و ارگان متعدد آموزشی از قبیل آموزش و پرورش، وزارت علوم،سازمان فنی و حرفه‌ای و... متاسفانه جهت دهی و سازمان دهی مناسبی در جهت تربیت نیروی کار در ابعاد مختلف و گوناگون کشور به شدت وجود ندارد.
تاسیس دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالی در اکثر شهرها و شهرستان های کشور دلیل اصلی عدم جهت دهی آموزشی صحیح می باشد. خروجی این موسسات افرادی هستند دارای مدرک،فاقد مهارت و سر در گم در بازار کار که اصطلاحا زیر بار هر شغل و کاری نمی روند.
عدم توازن در تربیت نیروی کار با شغل های موجود در جامعه ،فاجعه ای است که گریبان اقتصاد نیمه جان مان را گرفته است.
یک کشور به تمام حرفه ها و مهارت ها نیاز دارد ما نیاز به کارگران ساختمانی،نانوا،قصاب،کشاورز،جوشکار، مونتاژ کار،برقکار،لوله کش،رانندگان، منشی،حسابدار، پزشک،مهندس جراح،معلم،استاد دانشگاه،فروشنده،کاسب ،ورزشکار، نظامی و..... داریم.
آیا خروجی ارگان های آموزشی ما همه این موارد را پوشش می دهند؟؟؟
توزیع نادرست فضاهای آموزشی دلیل اصلی این اتفاق ناخوشایند است.
آنچه را که فکر می کردیم ایجاد است در اصل تیشه ای بوده به بدنه و شاید ریشه اقتصاد این مملکت
