بی‌اختیاری ادرار از آن دسته مشکلاتی است که واقعا دیده نمی‌شود. این را زمانی فهمیدم که وقتی فکر میکردم چه کسی را دیده‌ام که بی‌اختیاری ادرار داشته باشد، کسی به ذهنم نرسید. این به این معنی است که چقدر افرادی که به این مشکل دچارند، منزوی میشوند. به دلیلش که فکر میکنم، بسیار واضح است. زمانی که نتوانی ادرارت را کنترل کنی، نمیتوانی به سادگی به هرجا که میخواهی بروی. شاید شما هم مثل من دنبال راه‌حل بگردید و به پوشک بزرگسال فکر کنید. اما جای سوال است که پوشک احساس راحتی می‌دهد؟ تا چند ساعت میتواند بدون اینکه فرد احساس اذیت شدن بکند، قابل تحمل باشد؟ از زیر لباس بد دیده نمی‌شود؟
از طرف دیگر، یکی از موضوعاتی که افراد دارای این مشکل با آن روبرو میشوند، مقایسه آنها با کودکانی است که پوشک دارند. قطعا افرادی که برای خودشان کسی هستند، دوست ندارند مثل بچه‌های یکی دوساله به نظر برسند. وقتی خودم را جایشان قرار میدهم، به این نتیجه میرسم که ترجیح میدهم زیاد با مردم در ارتباط نباشم تا از نگاه‌ها و افکار درون ذهنشان در امان بمانم. این موضوع ریشه در فرهنگ ما دارد که به شدت به زندگی افراد دیگر فکر میکنیم. ظاهر آدم ها به سرعت نگاهمان را جلب میکند و شروع میکنیم به نظر دادن و بحث کردن با دوستانمان، بی‌آنکه فکر کنیم شاید فرد مورد نظر علاقه‌ای نداشته باشد که موضوع صحبت ما باشد. شاید اگر مردم مدام درمورد مسائل مختلف دیگران فکر نمیکردند و نظر نمیدادند، زندگی همه، بخصوص کسانی که مشکلاتی از این قبیل دارند، راحت تر بود. اینگونه، افراد میدانستند که میتوانند بدون اینکه قضاوت شوند، در جامعه حضور داشته باشند.
اولین قدم برای اینکه این آدم ها بتوانند به زندگی عادیشان برگردند این است که ما یاد بگیریم که سرمان به زندگی خودمان گرم باشد و سعی کنیم همین را در رفتارمان به دیگران هم آموزش دهیم.
به امید روزی که هرکس با هرمشکل جسمانی بتواند به راحتی به هر نحو که دوست دارد زندگی کند و احساس عادی بودن بکند.
