ریشه

خشم با صدای محزونِ دل میشکنه
می‌افته زمین ، ترس بیرون خونه انتظار میکشه
بازی از دستم در رفته
سخت گُم کردم راه رو
دلم تنگ شده
سرما زمستون تو دلِ سیاهِ شب تنهایی رو میکوبه تو صورتم
با نوشتن قهر کردم
تنم شده نعش کش سربازای مرده روح
هدف یه دروغِ بزرگه
بعدش چی ؟
تو تضمین میکنی ؟
تضمین نه ولی تردید
رخنه میکنه تو جونم ، شاید تنها نشونه زنده بودن امید همین تردید باشه
هرچقدر هم تاریک
من ریشه دارم ، ریشه من دلِ تنگِ توعه
یه ریشه قد گرمای یه شال گردن

راستی ، گفتی امروز چند شنبس ؟!