هشتم و نهم

به علت پیش اومدن سفر ، مریض شدن، و سایر مشکلات شخصی، یه وقفه ده روزه افتاد. تا ۹ اسفند مرتب نوشتم ولی فرصت نشد بذارم. ادامه اش رو... میذارم به زودی.

۸ اسفند:
روز هشتم: قدرت موسیقی

موسیقی... از بزرگترین آرزوهایم لمس کلاویه های پیانو و نواختن ویولون بود... رقص انگشتان و نوازش روح ها...
موتسارت زیبا می‌گفت: «موسیقی در نت ها نیست، بلکه در سکوت میان آنهاست!»
بر اساس تجربه شخصی ام، موسیقی اعتیاد آور است... یادآور صدم به صدم ثانیه های درد کشیدن است... التیام بخش لحظات به نفس نفس افتادن پس از ساعت ها گریه کردن... صدایی برای ابراز سکوت... ابراز وجود... و ابراز خاطرات...

۹ اسفند:
درباره شادی بنویسید.

افراد کمی وجود دارند که طعم شادی واقعی را چشیده باشند. شادی یک بازه زمانی یا یک لبخند خاص نیست... شادی شاید آن لحظه ای‌ باشد که با تمام وجودم زندگی میکنم... طوری به پرواز در می آیم که کوچکترین تسلطی بر افکار و حال و روزم نخواهم داشت... آن نقطه ای که فریاد میزنم: گذشت، تلخ گذشت، ولی این یک ثانیه را زندگی کردم...!
در یک زنگ تفریح... یک قلب درست کردن با برف... یک بستنی به اشتراک گذاشته شده با دوستان... یک دقیقه خیره شدن به ستاره ها...