شوخ طبعی سلاحی است برای مدیریت زخم
مدتی است که می بینم برخی از درختان قطع شده تهران را با بعضی طرح های خلاقانه تزیین کرده اند. روی برخی رنگ پاشیده و نقاشی کشیده اند، برخی را هم با اضافه کردن مواد و مصالحی خاص، فرم های چتری یا شکلاتی داده اند.
دیدن درختان قطع شده در ابتدا غمگینم کرد، اما بعدش به این فکر کردم که چقدر این کار شبیه شوخی کردن با زخم هاست. همیشه کسانی را که با زخم هایشان شوخی می کنند، دوست دارم. کسانی که روی گچ دست شکسته شان یادگاری می نویسند و به نقص هایشان با طنازی می نگرند و خود را به طنز چاق و چلاق و کچل و عینکی می نامند.
شاید انسان تنها موجودی است که می تواند با نقص ها و زخم هایش شوخی کند. شاید این همان آزادی اندیشه ای است، که هیچکس نمی تواند از او سلب کند، الا خودش!
فرداد فلاح
