متولد اردیبهشت هستم. زنی که پایان همین ماه، پا به سی و نه سالگی اش میگذارد. اما خوب به خاطر دارم اردیبهشت بیست سالگی ام را. شرجی بوشهر و جمعیتی از دختران و پسرانی با کوله پشتی درب مسجد دانشگاه. اتوبوس اسکانیای غول پیکری سفید رنگ هم همانجا منتظر بود. سفر دوروزه به نمایشگاه بین المللی کتاب تهران. میانترم ترمودینامیک روی اعصاب من بود اما. روی نیمکتی رو به جمعیت نشسته بودم. از همان اردیبهشت و از روی همان نیمکت ماه تولد من جذابتر شد برای من.(چرا هیچ وقت قید این میانترم های لعنتی را نمیزدم و نمیرفتم).حدود 18 سال از آن روزها میگذرد. شاید برای شما تهرانی ها عجیب باشد اما هنوز خودم را به اردیبهشت های تهران نرسانده ام. برای من با فرسنگ ها فاصله ، آمدن به تهران برای نفس کشیدن در جذابیت نمایشگاه کتابش ،گذشتن از هفت خان رستم است.
از شما چه پنهان ، دندان تیز کرده ام برای اردیبهشت 1406.
به شرط حیات البته.
این سالها،نمایشگاه برای من، نوشیدن چای و چسبیدن به صفحه تلوزیون و تماشای گزارش های کوتاه زنده از نمایشگاه بوده است.
از من میشنوید تهرانی ها، اردیبهشت را بگذارید برای نفس کشیدن در راهروهای زنده اش، با پس زمینه ای از صدا و بوی کاغذ نو.
شاید اتفاقی کهنه برای شما، حسرتی چندین ساله برای امثال من باشد...
