کی ما آدما وقت کردیم انقدر مزخرف بشیم؟ بسه دیگه دست از سر هم ورداریم. من اکه تو چیزی اشتباه کنم میگم اره، اشتباه کردم، عذرمیخوام! اگه من اشتباهی کردم برگرد به خودم بگو چه غلطی کردم؟؟
کی وقت پیدا کردیم برای انقدر اذیت کننده شدن؟ چطور دلمون میاد همرو برای هدف خودتون له کنیم؟ چطور میتونیم اینجوری کنیم با هم؟
امسال آدمارو خیلی بهتر شناختم. با رفتن زک از ایران مجبور شدم بین آدمای مختلفی تو مدرسه باشم. خیلی اذیت شدم. تو این مدت بهترین آدم زندگیمو دیدم و به جاش کلی از بدترین ها دیدم.
نمیگم من ایرادی ندارم. اتفاقا من پر عیب و ایرادم. طوری که بعضی وقتا تعجب میکنم چرا دوستای واقعیم باهام دوستن و دوستم دارن!
ولی حداقل به ایرادام مغرور نیستم. نه، این یه ویژگی رو خدایی ندارم. آدمایی که برای هدفشون هر غلطی میکننو درک نمیکنم.
-نابود کنم؟
+ آره چه عیبی داره؟
یه وقتایی فکر میکنم کاش میشد آدمارو کشت که از اول به وجود بیان. مثل بازیای کامپیوتری، دوباره همونجور باشن و فقط رفتاراشون عوض شه. حداقل تقصیرشونو گردن بگیرن!
چرا من نمیفهممشون ؟ کاش حداقل درک شدنی بودن این ادما.
یکی بیاد به من بگه چشونه این آدمای مزخرف؟
