قصد ازدواج و زندگی زیر یک سقف، باید ساختن آرامش باشه — نه توهم نجات.
نه کسی قرارِ شما رو نجات بده، و نه شما توانایی نجات دادنِ کسی رو دارید.
دنبال نجاتدهنده میگردیم چون نمیخواهیم مسئولیت زندگی و احساسات خودمون رو بهعهده بگیریم.
وارد بازی قربانی میشیم چون پذیرش این مسئولیت برامون سخته.
از طرف دیگه، گاهی میخواهیم بقیه رو نجات بدیم؛
چون از همون اول یاد گرفتیم مسئولیت دیگران رو به دوش بکشیم،
بیآنکه کسی از ما خواسته باشه، یا ما واقعاً بتونیم این کار رو بکنیم.
ازدواج، قرار نیست مأموریت نجات باشه.
قراره شراکتی باشه برای ساختن آرامشی که هر دو نفر، بهتنهایی و با مسئولیتپذیری، پایههاش رو گذاشتهن.