اگر بزرگ ترین موفیقتم رو بپرسن، نه مدالی دارم، نه شاخ اینستا ام و فالوور دارم، نه مدرک خاصی توی رشته ی خاصی دارم.
موفقیتم، بزرگ ترین و زیبا ترین موفقیتم خود ساختگیمه. یه جایی از زندگیم، چند سال پیش منتظر ناجی موندم، گفتم فلان ادم ناجی منه، عزیز ترینمه، که اگه نباشه میمیرم.
یه جای دیگه از زندگیم، شاید حدود یک سال پیش، فکر میگردم چقدر خودساخته ام که تصمیم گرفتم دیگه با کسی صمیمی نشم، به کسی عشق و محبت نورزم، و عشق و محبت نگیرم تا روحم سالم بمونه. تا دوباره با تنها شدن ضربه نخورم. میگفتم آدما گرگن، میخوام بره نباشم. هه، دنیا رو گرگ و بره میدیدم! مسخره ست. من نه نقش گرگ دارم نه بره، من به دنبا اومدم که فقط نقش یارا داشته باشم. فقط خودم باشم. خودساختگی اینه که، دیگه از صمیمی شدن نمیترسم. دیگه جلوی محبت کسی به سمت خودم رو نمیگیرم. دیگه...چون دیگه کسی رو ناجی نمیبینم، نه به نظرم نبودن کسی من رو میکشه. چون دیدم. دیدم که آخ، آخ یارایی دیدی الکی فکر میکردی بره میمیری؟ بیا. کسی که دوستت بود رفت. اخ، دیدی ناجی نبود و کسی ام نخواهد بود؟ آخ یارایی دیدی کسی نمیتونه جلوتو بگیره؟ دیدی تجربه کردی و ترست ریخت و حالا شجاع تر شدی؟ دیدی قربونت برم الهی؟
حالا اگه کسی بخواد یارا بودن من رو زیر سوال ببره، خودم رو از زندگیش حذف میکنم. اهدافم، ارزش هام، طرز راه رفتنم، حرف زدنم و... همه من هستم. و من رو تنها اگر من بخوام تغییر میدم.
بچه ها به خدا قسم ارزش شما از رابطه ای که طرف بخواد که قیافتون رو،بدنتون رو و... رو تغییر بدین تا جذاب باشید بالا تره. از رابطه ای که بخواد شما رو، فضای مجازی شما رو کنترل کنه بالاتره. پدر و مادرا خیلی برای ما زحمت کشیدن درست، اما نباید اجازه بدیم صاحب زندگی ما باشن. منم مثل خیلیای دیگه محدودیت های زیادی از طرف خونوادم دارم که البته الان با تلاش خودم، نصف گذشته ست. باید تلاش کنیم. برای حاکم زندگی خودمون بودن.
بیاید جذاب باشیم، آدم حسابی باشیم، خودمون باشیم، خودی که اگه فقط، و فقط اون نباشه ما نیستیم. بقیه که رهگذرن بابا :)
امشب داشتم تو اینستا میچرخیدم، پست یه روانشناسی (فکر کنم اسشون مریم آقایی بود) که خیبی دوسشون دارم برخوردم که تقریبا درباره همین بود. به دلم افتاد بنویسم.
پ ن: پدر خودمو در اوردم تا راضی شم منتشرش کنم?
