دیروز که با کوله بار سنگین و درد شدید کمر، داشتم از کتابخانه برمیگشتم، داخل پارک کنار کتابخانه صحنه ای دیدم که فارغ از تمام موضوعات اجتماعی دیگه، قابل تامل بود.
چند پسر بچه ی ۸_۹ ساله ی افغان با یک خانم سی و اندی ساله ی ایرانی بحث میکردن. مثل اینکه این خانوم بین بحث به کابل ناسزا گفته بود.
یکی از پسر بچه ها بلند گفت: به خودمون فحش بده، چرا به کابل فحش میدی؟
از تمام بحث همین یه بخش کوتاه رو شنیدم چون داشتم هرچه سریعتر میگذشتم تا به خونه برسم بلکه کمرم از سنگینی این کوله پر از کتاب رها بشه، اما همین یک جمله هم من رو کلی به فکر فرو برد.
این بچها، اینقدر دور از وطن، در فضایی که بدگویی های بسیار زیادی درباره کشورشون میشنون، در حالی که حتی وطنشون رو ندیدن، اینقدر وطن دوست هستند؛ اما سوال اینجاست که بچهای ما این میزان وطن پرستی رو دارند یا نه؟
از کودکی که نقل میکردم، غرور و تعصب و احساس وطن پرستی قشنگی در من نهادینه شده بود اما متاسفانه هیچوقت این حس رو میان هم نسل های خودم به وضوح ندیدم و هر نفسی که میکشم برای این موضوع غمیگن هستم.
ای کاش هر کس که با کودکی سر و کار دارد، حال تفاوتی ندارد مادر باشد، پدر، قوم و خویش یا معلم و مربی! همه در کودکانمان کمی حس وطن دوستی ایجاد کنیم.
کمی حسِ
"چرا به وطنم فحش میدی..."
