/ از ابتدا تا آینده/ ادعایی در رمان‌بازی ندارم اما میان همه آنچه که خوانده‌ام، حتی یک کتاب هم از «صادق هدایت» نبوده است. نه اینکه بگویم بد بود که نخواندم یا فلان طور بود سبکش. اصلا سراغش نرفته‌‌ام که بخواهم ارزش‌گذاری‌اش کنم؛ تنها یک زمان از کسی شنیدم که هدایت خودش، خودش را خلاص کرده است.
هرکه هرجور دوست دارد زندگی میکند ولی برای من، خواندن افکار آنکه آخرکار، به آخر خط رسیده ارزشی نداشت. آنقدر ارزش نداشت که با همه بیسوادی‌ام، بازهم حاضر به آشنایی با سبک خاص هدایت نشدم؛ چراکه از روح نوشته‌هایش گریز داشتم.
/ از ابتدا تا الان/ «سمفونی مردگان» معروفی را زیاد دست این و آن دیده بودم. از آن کتاب‌هایی است که هرکجا میخواهند بگویند که اگر این چندتا کتاب را نخوانی عمرت به هدر رفته، حتما نامی از آن هم می‌آورند. تعریف‌هایی که باعث شد برای یکبار هم که شده از جلد سیاه و نام تاریکش عبور کنم و چند صفحه اولش را بخوانم. اما نشد! حقیقتا یک خط هم جلو نرفت و آخر در قفسه رهایش کردم.
/ الان/ نمیدانم چه شد که گفتم هرچه هست باید بخوانمش. بالاخره این همه تبلیغ اثر کرد. 100 صفحه اول را با زجر خواندم. از اینکه جریان داستان اینقدر سیال بود و دائم شخصیت‌ها جا به جا میشدند، روانم به هم ریخته بود. اما خواندم تا بالاخره داستان یک کششی پیدا کرد و شب تا صبحی بیدار ماندم که تمامش کنم. بعد از اتمامش رفتم سراغ نقدهای کتاب. از جامعه شناسی، روانشناسی و تاریخی و اینجور حوزه‌ها خواندم. به حق که کتاب قوی بود. این را حقیقتا یقین دارم که کتاب قوی بود. برگرفته از فرهنگ حقیقی ایرانی-اسلامی، برگرفته از فطرت انکار ناپذیر انسان. مبتنی بر یک یک نظریه‌هایی که آن ور آبی‌ها گفته اند و خلاصه که روح «معروفی» شاد.
/آینده/ اگر صدبار دیگر هم برگردم « سمفونی مردگان» را نمیخوانم. نه برای محتوایی که دوخط بالاتر حسابی تعریفش را کردم؛ بلکه برای انرژی منفی ویران کننده‌ای که در آثارش هست و به گمانم ریشه در زیستش داشت. «معروفی» برای من حکم« هدایت» نداشت که اگر داشت هرگز سراغ نوشته‌هایش نمیرفتم. اما به قول«شجاعی» او در غربت خودخواسته یا تحمیل شده‌اش و به نقل از تاریخ در تنهایی کودکانه‌اش آنقدر کدر شده بود که بتواند با قدرت تمام روح مخاطبش را گرداب تاریکی‌ها بکشد.
