یادداشت یک روانی منفعل ـ ۲

مدتی هست که دارم فکر میکنم ارزشمندی یک انسان به چیه ؟

چی میشه که یقین پیدا میکنیم فلان انسان، ارزشمند؟

یا حتی چی میشه که به خودم بگم من آدم با ارزشی ام؟

آیا داشتن تحصیلات بالا باعث میشه من ارزشمند باشم؟

یا برعکس،به قول سهراب ام جی:

"حالا خوندی تو چهارتا کتابو

ولی تهش فقط میشمارند کارت و حسابو"

یا مثلا یه ساعت پر زرق و برق دستم کنم

یا دنبال دستبند های خاص بگردم!؟

یا برم خفن ترین پاساژهای شهر لباس بخرم یا اصلا برم دنبال کارهای زیبایی ؟

یا اون کت شلوار سورمه ای با خط‌های نازک سفید که پوشیدنش باعث میشه حس کنم مدیرعامل شرکتی‌‌چیزی‌ام!؟؟

یا برم باشگاه بدنسازی ثبت نام کنم و هر روز جلو آیینه های قدی باشگاه تریپ آدم های خفن به خودم بگیرم؟؟

حتی فکر کردن بهشون برای اینکه بگم اینا بهم ارزش میده مسخره است!!!

ولی انتظار نداشته باشید که بهم بگید "تقوا باعث میشه تو ارزشمند باشی" سریع جرقه تحول تو وجودم زده بشه و به دنبال تقوا برم!

حس میکنم گفتن تقوا گنده‌تر از دهن منِ.

یعنی اصلا نمیتونم هضمش کنم...

وقتی اسم تقوا میاد سریع یاد کتاب دینی میوفتم یا اینکه باید مثه این طلبه ها سرم بندازم زیر و زمزمه زیر لبم استغفرالله باشه و احساساتمو حبس کنم.

وقتی اسم تقوا میاد من یاد زندان میوفتم...

اونم از نوع انفرادی...

با این تفاوت که باید قبول کنم این انفرادی به جای تاریک بودن،روشنِ!!

و خب منطقی نخوام انفرادی برم،حتی اگه تاریک نباشه،البته من تاریک بودن انفرادی را ترجیح میدم!

حالا شما چی فکر میکنید؟ارزشمندی آدم به چیه؟