شبانههای شهرِ بعد از تخلیه شبیه هیچ کدام از شبهای قبل نیست. این سکوت عجیب تماشاییست.
دیگر صدای گویندگان خبر در اوج خود از پشت درها و لای پنجرهها شنیده نمیشود.
با صدای شلیک بیهدف پدافند و صدای انفجارهای هدفمند بمب و موشک کسی تا کمر از پنجره به بیرون خم نمیشود که رد صدا را دنبال کند یا دنبال دودی بگردد که از گوشهای بلند شده و با زبان سرخپوستی از ویرانی دیگری خبر میدهد.
شهر خالی نیست، در میان صدای شلیک و پدافند از پنجرهای صدای گوشنواز سمفونیای به گوش میرسد. جایی دیگر زنی را در قاب پنجره میبینی که دارد به گلهایش آب میدهد، انگار نه انگار که از آسمان آتش میبارد. یکی دارد برای خودش قدم میزند. گاهی صدای خندهای از خانهای به گوش میرسد، یا اگر حرفی میزنند و صدایشان را میشنوی حرفشان نه حرف جنگ و بمباران است نه حرفهایی که معمول...
شهر خالی نیست، پر از آدمهای تنهای عجیبیست که جنگ به هیچجاشان نیست و در عوالم خاص خودشان مشغول زندگی خاص خودشان هستند، آدمهایی که در شلوغی روزهای عادی شهر نامرئی میشوند. آدمهایی که مواجهه با آنها شاید فقط در این شبهای خاص ممکن باشد.
#الفهای_تهران
