ابومحمّد مُشرف الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف متخلص به سعدی، شاعر و نویسنده شعرهای فارسی است. سعدی در سال 606 قمری برابر با 1210 میلادی، در شیراز چشم به جهان گشوده است. برخی از صاحب نظران تولد سعدی بزرگ را حدود سال ۵۸۵ هجری قمری می‌دانند.
سعدی تأثیر انکارناپذیری بر زبان فارسی گذاشته است، به صورتی که شباهت قابل توجهی بین فارسی امروزی و زبان سعدی وجود دارد. آثار سعدی مدت ها در مدرسه ها و مکتب خانه ها به عنوان منبع آموزش زبان و ادبیات فارسی تدریس می‌شده و بسیاری از ضرب المثل های رایج در زبان فارسی از آثار وی اقتباس شده است. سعدی برخلاف بسیاری از نویسندگان معاصر یا پیش از خود، ساده نویسی و ایجاز را در پیش گرفت و توانست، حتی در زمان حیاتش شهرت زیادی به دست آورد. آثار سعدی در اصطلاح سهل ممتنع (سادهء دشوار) است و در آنها نکته سنجی و طنز آشکار یا پنهان ملاحظه می‌شود.
اهل ادب به این شاعر بزرگ ایرانی، لقب «استاد سخن»، «شیخ اجل»، پادشاه سخن و حتی به صورت مطلق لقب استاد داده اند. سعدی تحصیلات خود را در نظامیه بغداد گذرانده است. نظامیه بغداد از مهمترین مراکز علم و دانش جهان اسلام در آن زمان به شمار می‌آمد.
مجنون عشق را دگر امروز حالت است / کاسلام دین لیلی و دیگر ضلالت است
فرهاد را از آن چه که شیرین ترش کند / این را شکیب نیست گر آن را ملالت است
