سید محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، شاعر برجسته ایرانی بود. شهریار در یک خانواده با اصالت بستان آبادی از روستای خُشکِناب، از میرآقا بهجت خشکنابی (پدر شهریار) و خانم ننه خشکنابی (مادر شهریار) در 11 دی سال 1285 در شهر تبریز چشم به جهان گشود. سید محمدحسین در 27 شهریور 1367 دار فانی را وداع گفت. شهریار قبل از مرگش وصیت کرده بود که او را در مقبرة الشعرای تبریز، به خاک بسپارند. 27 شهریور را به واسطهٔ روز درگذشت او «روز شعر و ادب ملی» نامیده اند.
محمدحسین بهجت تبریزی از شاعران ایرانی است که شعر را محلی نیک برای بیان اندیشه ورزی های ژرف نگرانه و پندآموز دانسته و تعداد زیادی از پندهای اخلاقی و تربیتی را در قالب های مختلف شعری نظیر قطعات، رباعیات و دوبیتی ها بازگو می‌کند. مخاطب این افکار و مفاهیم نیز نوع بشر و انسان در طول تاریخ است نه خطابی شخصی و منحصر به فرد.
سید محمدحسین بهجت تبریزی، به زبان های فارسی و ترکی آذربایجانی شعر سروده است. شهریار شاعر برجسته ایرانی، در سرودن گونه های دگرسان شعر مثل شعر نیمایی، رباعی، قطعه، غزل، قصیده و مثنوی چیره دست بود.
مسافری که به رخ اشک حسرتم بدواند / دلم تحمل بار فراق او نتواند
در آتشم بنشاند چو با کسان بنشیند / کنار من ننشیند که آتشم بنشاند
... مشاهده ادامه مطلب ...
