بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
_ یا خالق اللوح و القلم
امروز، ۳۱ تیر ۱۴٠۲، تصمیم گرفتم به عنوان یک انسان سکوت را بشکنم. در این جهان که از آن به منزله یک دورهمی برای گفت و گو یاد می کنند، صحبتم را بکنم و حرفم را بزنم.
به زودی همه ما این فرصت را از دست خواهیم داد، «کلمح البصر او هو اقرب» به چشم بر هم زدنی، یا نزدیک تر از آن. فرصت ها مانند ابرها در گذرند و اگر آنها را درنیابیم، آنکه در تباهی دست و پا می زند ما خواهیم بود.
_ علت اینکه متوجه شدم همه ما باید شخصا در صحنه حاضر شویم این بود که حرف هایی بسیار مهم در سینه ها مانده که یا نمی توانند یا نمی خواهند یا زمانش را ندارند که آنها را به گوش جامعه برسانند... حرف هایی که اگر آنها را بشنویم، دیدمان نسبت به همه چیز عوض خواهد شد. اینکه ما به در زندگی به هر دری زدیم نقصی دیدیم، به همین دلیل است. اگر تکیه گاهی در زندگی پیدا نکردیم، اگر حس می کنیم یک چیز هایی سر جایش نیست به همین خاطر است... از خدا می خواهم ما را در این مسیر یاری کند.
یاعلی
