خیلی وقت سر چهارراه ایستادم. اما خبری از تاکسی نیست که نیست. دیگه هوا حسابی تاریک شده و چهار راه خلوت. فقط من همچنان چشم انتظار موندم و یک خانمی که ماسکش رو تا زیر چشماش کشیده بالا. یک پیرمرد دستفروش هم کمی اونطرف تر ایستاده و در حالی که جعبه های دستمال کاغذی تو دستش رو، به سمت ماشینهای ایستاده پشت چراغ قرمز دراز میکنه، گاه گاهی دستش رو جلوی صورت بدون ماسکش میگیره.
اون طرف چهار راه اما شلوغ تر و افراد بیشتری در حال تردد هستن به جز دخترک جوراب فروشی که انگار جزء ثابت اینجاست و از وقتی من رسیدم، بساطش پهن بود. بنظرم اونم عین من حوصله ش سر رفته چون مرتب ماسک روی صورتش رو بالا و پایین می کشه. اون طرف مشتری نیست، برای اون و این طرف ماشین نیست برای من.
ماشینهای گذری هم انگار حال و حوصله مسافر سوار کردن ندارن. شاید از کرونا میترسن یا شاید هم یک قلمبه پول از آسمون یهو افتاده تو بغلشون که بیخیال کرایه کشی شدن؟!
از تصور احتمال دوم یک زهرخند زیر ماسکی می نشینه روی صورتم:
زهی خیال باطل پول قلمبه کجا بود دختر!!!؟؟؟
آخه کِی توی این مملکت پول قلمبه نصیب این پراید سوارِ بدبخت شده که حالا الان دومیش باشه!!! پول قلمبه همیشه برای از ما بهترون بوده و هست.
همون آفتاب پرستایی که با عوض کردن، ظاهر و لباس و البته مدل یقه، لقمه های چرب و نرم بسیاری کوفت جان فرمودند.
دارم هنوز با از واژه از ما بهترون تو ذهنم کلنجار میرم که ناگهان توجهم جلب میشه به ماشین مدل بالایی که جلوی فروشگاه ویژه حیوانات خانگی یا با ادبیات باکلاس تر، "پت شاپ" اون طرف خیابون ترمز میکنه.
عجب رنگ عجیب و غریبی داره این اُتلُ؟؟!!
حالا گور پدر اسمش که نمیدونم چیه، رنگش، دیگه چه رنگی؟ ارغوانی مایل به بنفش؟؟؟ سرخابی مایل به لاجوردی؟؟؟
دارم ترکیب رنگش رو آنالیز میکنم که دختری در حالی که سگی رو بغل کرده از ماشین پیاده میشه.
انصافا که چیزی برای داف شدن کم نذاشته و تا پلنگ اینستا شدن راهی کوتاه در پیش داره.
من چه ساده ام!!! اصلا شایدم یکی از همون پلنگها باشه؟!
حالا ماسک سگش به کنار اون دیگهههه چه مدل ماسکی که زده به صورتش؟؟!!!
................
این روزها خبر افزایش شدت سرایت ویروس کرونا و لزوم استفاده از ماسک برای همه، تیتر اول همه رسانه ها، خبرگزاریها و فضاهای مجازیست.
اما واکنش مردم به رعایت این توصیه و حتی اختار جدی همچنان متفاوت است.
هر چند استفاده از ماسک نسبت به گذشته بیشتر در اماکن عمومی دیده میشود اما همچنان افرادی نیز بدون ماسک در اماکن عمومی دیده شده و دیگر شهروندان مراقب و مسئول را با یک علامت سوال بزرگ مواجه میکنند؟ چرااا؟؟
اغلب در جستجوی پاسخ به این پرسش با دو پاسخ مواجه میشویم:
من اعتقادی به وجود کرونا ندارم.
من قدرت خرید ماسک را ندارم.
در برخورد با دسته اول، دیگر کار از دعوت به گوش دادن به صدای وجدان و نصیحت گذشته است، آنهم بعد از مشاهده اینهمه آمار مرگ و میر ناشی از کرونا و باید عاقبت این هموطنان خودخواه را به خودشان و آیت اله تبریزی و البته قانون واگذار کرد.
اما دسته دوم چطور؟
در شرایطی که تورم و فشار اقتصادی بنیان بسیاری از خانواده ها را متلاشی کرده و بسیاری مشاغل از بین رفته و به ویژه مشاغل خرد، زیر چرخهای این اقتصاد همیشه بیمار و اکنون کرونا زده، هر روز خرد و خردتر میشوند. چگونه میتوان از دسته دوم انتظار همراهی داشت؟
حال باید چه کرد؟
آایا باید همچنان تیر را فقط به سمت مسئولین بی مسئول نشانه گرفت؟ یا توقع مساعدت و همدلی از سایر اقشار جامعه را نیز داشت؟ اما توقع از کدام قشر و طبقه؟ طبقه متوسطی که درحال فقیر شدن است یا طبقه متمولی که در حال غرق شدن باتلاق بی توجهی و خودخواهی؟
همان طبقه که حتی کرونا هم نتوانست به آنها بفهماند که در طبقه بندی طبیعت از یک راسته و رده و گونه اند و بین آنها فرقی قائل نیست.
همان فرزندان ژنهای خوب و نتایج تولید مثل از ما بهترانی که، بی تفاوت به آنچه در جامعه اشان میگذرد، تنها هدفشان اززندگی، تفاخر و خرج کردن پولهای بادآورده والدینشان، برای غرق شدن در منجلاب لذتهای حقیر است.
چگونه میشود از اینان انتظار مساعدت و همدلی داشت؟
ازانسانهای پوچی که خزیده درسوراخ تاریک و به ظاهر امن منیت، در این شرایط، همچنان به دنبال خودنمایی و به نمایش گذاشتن دارایی ها و داشته های مادی و در واقع پست و بی ارزش هستند؟
همان دون مایه گانی حتی برای برای به رخ کشیدن این تفاوت از زدن ماسکهای لاکچری میلیونی نیز شرم نمیکنند.
آنمهم، در شرایطی که شاید شرمندگی یک نان آور خانواده، ناتوانی درتهیه یک وعده غذای مناسب برای خانواده اش باشد، چه برسد به خرید یک ماسک چند هزار تومانی....
6 آبان 99
