اولین‌بار که در خانه‌ی مادربزرگم عکس شهید امینی را روی دیوار دیدم، ناخداگاه به این شهید احساس خوبی پیدا کردم. نمی‌دانم آن روزها اصلا اسمش را می‌دانستم یا نه، اما هروقت که به منزل مادربزرگم می‌رفتم، روبه‌‌روی عکس شهید می‌نشستم و به همه‌ی جزئیات عکسش نگاه می‌کردم. اینکه سرش را به دیوار خاکی تکیه داده و خون از بالای پیشانی‌اش روی صورتش ریخته است و یک حالت نورانی و مقدسی را به همراه دارد.
لباس‌های خاکی‌اش غرق به خون شده بود، اما چهره‌ی آرامش گویی نشان از آرامشش حین شهادت می‌داد.
به نظرم یکی از راه‌های یادآوری ارزش‌های زندگی، گذاشتن عکس‌های آدم‌های تاثیرگذار زندگی‌مان جلوی چشم خودمان و بچه‌هایمان است. اتفاقا چند وقت پیش پسرم برای دوستش که به خانه‌ی ما آمده بود، اسامی شهدای روی دیوارمان را برایش به قشنگی شرح می‌داد. زیر پایش چهارپایه را گذاشته بود و روی عکس ها دست می‌کشید و خطاب به دوستش می‌گفت:" این عکس شهید امینی است" دوستش هم سری تکان می‌داد که یعنی فهمیدم. این صحنه انقدر برایم جالب و قشنگ بود که حس کردم که شهدا چقدر در کنار ما حضور دارند.
به قول رهبر عزیزمان، زنده نگه داشتن نام و یاد شهدا کمتر از شهادت نیست.
سالروز شهادت شهید حاج امینی
۱۰ اسفند ۱۴۰۱
