رنج رنگ پوست

یک روز باید درباره تاثیر رنگ پوست در خانواده های ایرانی بنویسم.

اینکه چطور رنگ پوست مایل به سفید همه چیز را تغییر می دهد، تو را خوشبخت و تاثیر گذار و زیبا و هیجان انگیز می کند.

و درحالی که رنگ پوستت سبزه باشد میتوانی در همان وضعیت قبل بمانی: بدون خواستار.

خواستگار پولدار پیگیر چیزی که باید در ایران داشته باشی. من این کلمه ها را با همه ی ابعاد وجودم درک کرده‌ام، اینکه تو مجبوری، مجبوری با این حقیقت کنار بیایی که رنگ پوستت، زیبایی نسبی ات با معیارهای ایرانی سرنوشتت را مشخص میکند و این حقیقتی است که قابل تغییر نیست.

دختر سبزه مهربان باهوش درسخوان چندان مورد پسند همه نیست، ظاهرا هیچ وقت نبوده، ظاهرا هیچ وقت هم نخواهد بود.

دختر باشی با چیزهایی سر و کله میزنی که احتمالا پسرها هیچ وقت تجربه اش نکرده اند. البته برعکسش هم وجود دارد. ولی خب من دخترم و از قضا دختری ام که سفید محسوب نمی شود و خیلی محترمانه اش کنند گندمی صدایش می کنند.

این قصه ی امروز من است. رنج رنگ پوست. که مهم نیست تو چقدر درس خوانده باشی، چقدر کار کرده باشی، چقدر با شخصیت و مودب و مهربان باشی. هیچکدام از اینها محلی از اعراب پیدا نمی کند. خوشگل نیستی. پس تیک نمیخوری. تیک مناسب پسر ایرانی بودن را. حتی اگر سالها، با کم و کاستی ها و تنبلی ها و مسئولیت ناپذیری های خواستگارهایت کنار آمده باشی، پذیرفته باشی. ولی آن باخت داده‌ی داستان، تویی. همواره تو بوده‌ای.