مادربزرگم شامه ی قوی و البته حساسی داشت.قند و شکر نمی خورد چون اعتقاد داشت بوی باتلاق و ماهی مرده می دهد.غذای مانده نمی خورد؛ چون می گفت بوی یخچال می دهد.نان بیات را با اکراه می خورد چون می گفت بوی خاک می دهد.آب که میخورد اگر باب میلش نبود میگفت:«بوی نا و مردگی می دهد!»
خانم جان هفت سال آخر عمرش را آلزایمر گرفت.اما مادر به او نان بیات و قند و شکر نداد.آب جوشانده به او می داد ولی باز هم بعد از خوردن اب لبهایش را به نشانه ی انزجار جمع می کرد.او بوی نای آب را فراموش نکرده بود هنوز!
مادربزرگ چهارده سال پیش مرد و من چهارده سال بزرگتر شدم.پیرتر و البته شبیه تر به او.من به قند و شکر پودر وانیل یا هل میزنم تا بوی ماهی مرده اش،اذیتم نکند.من نان بیات را با اکراه می خورم و آب زیاد نمی خورم!به نظر من هم،آب، بوی نا می دهد.آن روزها هم که بوی نا نمی دهد،قطعا بوی کلر می دهد.
به نظر من دم صبح،هوا بوی جنازه و کافور می دهد.غروبها بوی لجن کف استخر را می دهد.نمی دانم شاید خاصیت آدمی است که هر چه سنش بالاتر می رود حساس تر می شود و شاید هم واقعا آب بو می دهد و دیگران بویایی ضعیفی دارند یا آب را با چیزی مزه دار می کنند که اذیت نشوند!
این بار بیایید به قند و شکرهایتان پودر هل نپاشید تا متوجه شوید که خانم جان حق داشت!گویا نیشکرهای خوزستان با آب کارون به بار می نشیند!!!خوب مزه مزه کنید؛ بوی مرگ می دهد!
اگر باشرف باشید نانتان بوی خاک و درد می دهد و بی شرف که باشید بوی خون!
آب اما بوی نا می دهد.فرقی نمی کند با شرف باشید یا بی شرف. آلزایمر بگیرید یا نه!آن را مزه دار کنید یا نه!کلر بزنند به آن یا نه!آب بوی جنازه می دهد!!!
