سلام.
چیزی که دارم مینویسم صرفاً یک حال یا برداشت درونیه.
هر آن چیز که در اطراف ما اتفاق میفته برداشت و اداراک ما از مسائلی هست که مشاهده میکنیم، کوچکترین اتفاق وارد اتاق ادراک ذهن میشه و خروجی آن فهم ما از یک واقعه یا حتی واژه میشه.تمام تمرکزم در سالیان یا حداقل سال گذشته این بود که به درک جدید برسم یعنی پیش فرض های ذهنی خودم از مسائل را حذف کنم و بتنوانم به نتایج جدید برسم در اصل به این برسم که چگونه انسان ها از اتفاق واحد،حرف واحد،یا حتی چیزی که برای خودم از همه جذاب تر هست یعنی از «سکوت» (که دنیای مکاشفه درونی من رو تشکیل میده) به معنا یا معانی مختلف یا تفسیر های گوناگون میرسند.
سخن کوتاه میکنم و اصل مطلب را میگویم.
هر آن چیز که در دنیای بیرون می بینیم یا میفهمیم ،نمود درونی یا همان اداراک شماست.برای فهم این مسئله کلمه ای را در ذهن خود بیاورید، مثلا دریا،یک لحظه تامل کنیم و برداشت خود را در ذهن مرور کنید.این واژه را در همین لحظه انتخاب کردم ،اولین حسی که پیدا کردم قدم زدن در کنار ساحل با تابش ملایم نور خورشید و صدای ارامش بخش دریا بود.حال تصور کنید شخصی جلوی چشمان شما در همان دریا غرق شود.حالا و از این به بعد چه حسی دارید؟ شاید قابل شرح برای دیگران باشد اما در شرح نیز شخص شنوده بر اساس تصورات ذهنی خود به نتیجه میرسد.
در سراسر زندگی انسان ها حرف زدن و حرف زدن اما هیچ شخصی جز صاحب کلام کلید تفسیر آن را ندارد.این دقیقاً همان ادراک ادمی است که همانند اثر انگشت منحصر به فرد است و آن را زمانی درک میکنیم که از یک درد سخن بگوییم،یک دردی که در ادراک ما ریشه کرده و خوره جانمان شده.جالب اینجاست که حتی در صورت تفسیر هم ما با کلام جدید دیگری مواجه هستیم که هر واژه بار معنایی متفاوت دارد و درک تفسیر از کلام بعضاً دشوار تر میشود.
حقیقتاً چه چیزی ما را به درک اصیل میرساند؟شکستن ذهن یا ضمیر ناخودآگاه؟همدلی و همراهی؟.........
در حال حاضر که مینویسم یک درد عجیبی دارم.دردم این است که چگونه انسان درک و فهم خود را بالا تر از درک دیگری می داند.چه درک کرده ام که با خودبینی همراه شده؟
چیز های زیادی نمی دانم اما این را میدانم یا بهتره بگویم درک میکنم که نگرش من ،من نوعی قرار نیست بر نگرش سایر انسان ها ارجحیت داشته باشد و این را دریچه درونی انسان برای تغییر میدانم.
