لطفا دیگه به من پیام نده زهرا ممنونم.
واقعیت:
امیر من رو دوست نداره، به من فکر نمیکنه، اهمیتی به درد و رنج من نمیده، پروفایلم رو چک نمیکنه. براش فرقی نمیکنه با کسی دوست هستم یا نه. حتی وقتی بهش گفتم خودکشی میکنم باز هم توجهی نکرد و این جایگاه واقعی من برای اون آدمه.
پس خاطرات خوبی که داشتیم چی؟ وقت هایی که به من محبت یا توجه میکرد چی؟
اونها فقط مربوط به گذشته اند. مربوط به آدمی که قبلا بود. آدمی که دیگه هرگز نیست. آدمی که هرچقدر هم تلاش کنم هرگز دوباره پیداش نمیکنم.
چرا اینطوری شد؟
نمیدونم.
چیکار باید کنم؟
پاک کردن تمام راه های ارتباطی و پذیرش مرگ اون آدم. پذیرش فقدانی که در زندگیم هست. سوگواری برای جای خالی. پذیرش اینکه اون آدم مُرده، مثل مامان بزرگ که دیگه نیست.
باید قبول کنم هیچ کاری از دستم برنمیاد و به زندگی ادامه بدم...
