به کسی که محتاج باشی. مجبوری حرفهاش رو تحمل کنی. تیکه هاش رو، کنایه هاش رو، دعواها و توهیناشو.
نمیتونی جوابشو بدی.نمیتونی از خودت دفاع کنی. چون بهش وابسته هستی.چون نمیتونی شرایطتت رو عوض کنی .
اما امان از روزی که دیگه نتونی خودت رو کنترل کنی.دیگه صبرت لبریز شده باشه.دلت اونقدر شکسته که دیگه نمیتونی تحمل کنی.
اونموقعست که مثل توفان، همه چیو نابود میکنی. مثل ابربهار گریه میکنی.
اما بدترین قسمتش اینه که مجبوری در دلشکسته ترین حالتت هم ارامشت رو حفظ کنی.
