داریم میریم خونه. البته اونجا احساس خونه رو نمیده. خونه ای که توش حس امنیت نکنم خونه نیست، درسته؟ واقعا نمیدونم.
هر چقدر سعی میکنم سر حال و شاد باشم باز هم واقعیت. روی سرم خراب میشه و مثل یه بارون از جنس تاریکی روی سرم میباره. بهم یادآوری میکنه که قدیسه ی توی ذهنم یه دروغ بود، در نهایت از طرف تقریبا همه دارم خیانت میبینم، دارم رها میشم و رها میکنم و نابودی رو دوباره میبینم.
هیچ نیروی برتری نیست که ما رو از حماقت خود انسان ها نجات بده؟ متاسفانه انگار نه. حماقت انسان ها رو باید خودمون جبران کنیم احتمالا اما متاسفانه(باز هم) رد شدن از روی مردم با خودرو جرمه.
نمیتونم بیش از این بنویسم. بغض و اشک برای الان مناسب نیست.
