نمی دونم تا الان چند تا از دوستاتون ازدواج کردن و رفتن سر زندگیشون ؟اما اطمینان دارم که رفاقتتون بعد از این واقعه به دو قسمت قبل از ازدواج و بعد از ازدواجش تقسیم شده .
یادمه 25 سالم بود که کم کم یه خبرایی از ازدواج تو اکیپ 3 نفرمون پیچید. دو ماه بعدش گردونه چرخید و اون یکی رفیقمم شتر ازدواج دم خونه اش خوابید. فک کردم قطعا این گردونه به زودی به سمت من حرکت می کنه.اما 3 سال گذشت و هیچ خبری نشد ودر نتیجه من شدم تنها مجرد اکیپ.از روزی که رفیق اولی رفت سر زندگیش با توجه به اخلاقای شوهرش فاتحه رابطمونو خوندم و فقط هر ازگاهی میرم بالا قبرش پیس پیس می کنم ومیام. البته قضاوتش نمی کنم چون خیلی شرایط سختی داره و تا گردن تو لجن رفته رسما !
دومین رفیق دوره عقدش طولانی شد و تو اون دوره حتی روابطمون بیشتر هم شد. اما از وقتی عروسی کرده دیگه سر و سراغش نیست. الان سه هفته از تولدم می گذره و این دو نفر بر خلاف هر سال حتی نمیگن بیایید دور هم جمع شیم یه لیوان چایی بخوریم و من کاملا فراموش شدم. اونم توسط ادمایی که یه روزی فکر می کردم دلیل شاد بودن وخوشبختی من تو زندگی هستن و پشتم بهشون گرم بود.
من کلا آدمی هستم که خیلی دیر به دیگران اعتماد می کنم و روشون حساب نمی کنم. اما من رو این آدما حساب باز کرده بودم و حالا بعد ازدواجشون زندگی تصمیم گرفت حساب دفتریو برام ببنده و غمها وتنهاییامو باهام نقد حساب کنه.ولی چاره ای نیست.این که بهشون حق بدم کاملا منطقی به نظر می رسه.
ولی خواستم یه چیزی بهتون بگم توی زندگی روی هیچکی حساب باز نکنید.چون به زودی دورتون خلوت میشه.یاد بگیرید خودتون برای خودتون لحظه های قشنگ بسازید و یاد بگیرید غمهاتونو تنهایی به دوش بکشید. اینطوری حداقل نا امید نمی شید. راستی مراسم عروسی رفیقتونو به عنوان مراسم ختم در نظر بگیرید و جای رقصیدن فقط اشک بریزید.
