توی جامعه ی ما اینطوری جا افتاده که یه دختر باید طرف عاشق ماجرا باشه. همه مردم فک می کنن دخترا عاشق ازدواجن والبته خیلی از دخترا هم فقط هدفشون از رابطه دوستی ازدواجه.اما این در مورد همه صدق نمی کنه. من از عاشق بودن هیچ لذتی نمی برم و ازدواج برام شبیه یه قفسه.عاشق دوستام و زندگی مجردیم.از زن خونه بودن متنفرم و عاشق کار بیرونم. دوس دارم مستقل زندگی کنم چون خانواده رو مخم میرن. اما حقوقم کفاف چنین داستانیو نمیده. اما راستشو بخوای در واقع خیلی از دخترا یه چیزی رو تجربه کنن یه نیاز طبیعی واساسی!البته از طرف کسی که هیجوقت قضاوتشون نکنه.اما تودنیا همیشه زنها قضاوت میشن وبهشون برچسب میخوره.انقدر تعداو این برچسبا زیاده که من حتی اسم‌اون نیازو نمی تونم اینجا بیارم.بدون تعهد،قضاوت ،سند عقد وحتی زندگی باهمدیگه. واقعا چرا تو کشور ما باید به این قضیه مث آب خوردن نگاه نشه.شاید خیلیااز تعهد فراری باشن وبخوان نیازاشونو بدون اینکه مسئولیت گزدنشون بیفته برطرف کنن.در حال حاضر مردا اجازه همچین کاریو دارن اما خانما برچسب می خورن. چون باید بتی از تقدس وامثالهم‌باشن. اما باور کنید ما هم میخوایم‌مث شما یه ادم ساده باشیم با حق براورده شدن نیازهای طبیعی بدون قضاوت.آیا خواسته زیادیه؟
