آقای "ایلان ماسک"، شما چطور فکر می کنید؟
آیا در آینده هوش مصنوعی جای روانشناسان را می گیرد؟
چقدر می توانم برای دردودل کردن به یک هوش مصنوعی اعتماد کنم؟
آیا هوش مصنوعی به سرعت عمل روانشناسان کمک می کند؟
آیا روانشناسان هوش مصنوعی را دوست دارند و بعنوان دستیار او را می پذیرند؟
هوش مصنوعی برای روانشناسان فرصت است یا تهدید؟
برای نوشتن، چندین مقاله را خواندم و به جواب هیچیک از سوالاتم نرسیدم اما رخ دادن برخی پیش بینی ها در آینده ی نزدیک، برایم جالب بود. من هم مانند شما چیزهایی از عصر "هوش مصنوعی" و تاثیر آن بر زندگی روزمره انسان و تغییر مشاغل، شنیده بودم اما فکر نمی کردم به این زودی ها اتفاق بیفتد. مطالعه برای نوشتن این مقاله، سبب شد بدانم موضوع جدی تر و نزدیک تر از تصور من است.
در طی مطالعه ام راجع به تاثیر هوش مصنوعی بر روانشناسی :
از تحلیل "پست ها و تصاویر" در شبکه های مجازی، خواندم که به "تشخیص خودکشی" منجر می شود همچنین تعیین ضربان قلب، حالات چهره و بدن مراجع، توسط هوش مصنوعی که مانند یک دستیار به روانشناسان کمک می کند.
تا داده کاوی توسط هوش مصنوعی که بدنبال الگوریتم ها و ویژگی های افراد دارای "اختلال های مختلف شخصیتی" است که در صورت نیاز، کمک دهی فوری برایشان انجام شود همچنین تبدیل امواج مغزی به گفتار برای افراد ناتوان که بسیار امید بخش است.
خواندم که بسیاری از مشاغل الگوپذیر با مهارت متوسط از بین می روند و بسیاری مشاغل مرتبط با توسعه و کاربردهای هوش مصنوعی، ایجاد می شوند.
...
اما دغدغه ی من، دگرگونی و یا دگردیسی دنیایی است که در آینده ی نزدیک قرار است در آن زندگی کنم. قبلا به این موضوع فکر کرده بودم که سرعت تغییر دنیا در 100 سال آینده بسیار بیش تر از سرعت تغییر آن در 100 سال گذشته است و شاید چالش میان "من و دخترم" بیش تر از چالش میان "من و مادرم" خواهد بود؟
راه حل چیست؟ چگونه می توانم در جهان آینده که گویی در سیاره ی دیگری است پر از "تفاوت و تنوع" نسبت به دنیای امروز من، دخترم را درک کنم؟
چه مهارت هایی را نیاز دارم بیاموزم و از همه مهم تر، کودکم را چگونه برای زندگی در آینده آماده کنم؟ آینده ای که شاید امروز حتی شغل مورد علاقه ی او را نتوانم حدس بزنم؟
نظر شما چیست؟
باسپاس
شادی صفوی
پی نوشت: تصویر از سایت "انگار که..."
