"ویرجینیا ستیر" معتقد است اگر در خانواده ای این چهار شرط برقرار باشد دیگ عزت نفس افراد پر می شود. این چهار شرط عبارتند از :
ارزش قائل شدن برای تفاوت های فردی : یعنی بدانیم فرزند من دنباله ای از من نیست بلکه یک موجود متفاوت است با تفکرات، احساسات و سلیقه های متفاوت ولی ارزشمند. بچه هایی که اینطور بزرگ می شوند در بزرگسالی می توانند درک کنند که همسرشان، خانواده همسرشان، دوستان و اطرافیانشان آدم های متفاوتی هستند و لزوما مثل آنها فکر و رفتار نمی کنند ولی با اینحال ارزشمندند.
چشم پوشی از اشتباهات جزئی: اگر در خانواده ای اشیا بیشتر از آدمها ارزش داشته باشند چطور آدم می تواند احساس ارزشمندی کند؟ اگر بخاطر هر اشتباه کوچکی سرزنش، تنبیه و بازخواست شویم کم کم به این نتیجه می رسیم که ارزش همه چیز بیشتر از من است!
انعطاف پذیری قواعد خانوادگی: هرچه قواعد خانواده انعطاف پذیرتر باشد احساس ارزشمندی اعضای خانواده بیشتر می شود.
همخوانی زبان بدن، تن صدا و لحن افراد با رفتارشان بسیار مهم است. بطور مثال مادری که در حال پوشک کردن بچه قیافه عبوس بخود گرفته در واقع مادری نمی کند. اگر به فرزندتان می گویید بیا بازی کنیم ولی لحن و تن صدایتان نشانه بی حوصلگی و کسالت است نیاز فرزندتان را برآورده نمی کنید.
هرچقدر این چهار شرط کمتر برآورده شوند دیگ عزت نفس ما سر خالی تر می شود و ما سعی می کنیم با روش های دیگری هرجور شده پرش کنیم. مثل :
خودشیرینی، مسالمت جویی، توجه طلبی و مهرطلبی قدرت طلبی و کنترلگری بی توجهی به عواطف، خونسردی و خشک و بی احساس شدن و درعوض توجه زیادی به نظم و ترتیب ومنظم بودن اشیا نشان دادن ( معیارهای_سختگیرانه )حواس پرتی، نامتمرکز بودن، بی مسئولیتی و حرف های بیجا ( خویشتنداری و خودانظباطی ناکافی)
