ما معمولاً فکر میکنیم اگر خودمان را شبیه دیگران کنیم، دنیا راحتتر با ما کنار میآید.
در کوتاهمدت شاید درست باشد.
جامعه با آدمهای قابلپیشبینی احساس امنیت میکند.
اما در بلندمدت، این شبیهسازیها هزینه دارد؛ هزینهای بهنامِ فرسودگیِ اصالت.
اینکه خودت باشی، همیشه راحت نیست.
چون باید بپذیری که بعضی مسیرها برای تو بسته است، فقط چون آن مسیر با «تو» سازگار نیست.
و در عوض، باید خودت مسیرهایی بسازی که هنوز در نقشههای رسمی دنیا ثبت نشدهاند.
خودت بودن، تمرین هرروزهی پذیرش است:
پذیرش تفاوت، پذیرش کندی، پذیرش نقد، و گاهی پذیرش تنهایی.
اما پاداشش، یک نوع رضایت عمیق است؛
رضایتی که از بیرون نمیآید، از درون میجوشد.
در دنیایی که همه به دنبال الگوبرداریاند، شاید بزرگترین مزیت رقابتی تو این باشد که هنوز نسخهی اصلی خودت هستی
