دکتر شریعتی می گفت دوست داشتن از عشق برتر است و من گمان می کنم به تجربه به این واقعیت رسیده بود .انسان می تواند تمام گل های عالم را دوست بدارد ،انسان همیشه مهربانی ،عدالت ،شادی و آزادی را دوست دارد .
من پدرومادر و همسر و فرزندانم را دوست دارم ،من برادران و خواهرانم را دوست دارم .من تمام کسانی را که با آن ها همکلاس بودم را دوست دارم . من تمام شاگردانم را دوست دارم .من تمام زیبایی ها را دوست دارم چه این زیبایی در معماری یک بنا باشد ،چه در چهره ی یک انسان باشد،چه در زیبایی گل ها باشد .چه در زیبایی مفاهیم عقلی باشد . اما به معدودی از این ها عشق ورزیده ام
چون عشق ؛چنین نیست ،عشق می تواند تبدیل به نفرت شود .عشق می تواند ویرانگر باشد ،عشق می تواند هم در منجلاب غرقت کند وهم می تواند به افلاک برساند .
عشق خطر دارد ،عشق پرمخاطره است .
دوست داشتن آرام و آهسته و پیوسته است .اما عشق پرحرارت و هیجان انگیز و یک باره است .
عشق چشم را کور و گوش را کر می کند اما دوست داشتن چشم و گوش را باز می کند .
برای همین هرکسی نمی تواند به وادی عشق وارد شود ،عشق می سوزاند و مس را طلا می سازد و هر کس تاب سوختن ندارد .
بعضی ها می گویند ؛خدایکی است و عشق هم یکی و در یک دل فقط عشق یک نفر می گنجد و مقصودشان از یک نفر همسر است شاید برای اینان این اصل مهم شده باشد .
اما قلبی که وسیع و مهربان است می تواند به تمام کائنات عشق بورزد و آن ها را دوست داشته باشد.
