کتابی به نام عشق از پائولوکوئیلو.
ابتدای کتاب حدودا تا فصل دوم جذابیت خاصی ندارد. اما از آنجا که عشق را به خداوند متصل میکند و والاترین عشق را عشق به الله میداند زیبا می شود.
نویسنده در این کتاب سعی کرده هر انچه از عشق زمینی را نام برد و ان را سرآغازی برای رسیدن به خداوند بشمارد. من با این توصیفش موافق نیستم. نمیشود با هر آنچه از زیبایی و زشتی زمینی به الله متصل شد و او را عاشقانه شناخت و دوست داشت.
اما در جایی میگوید عشق نه قسمت دارد. که همه ی اینها اجزای عشقند. این درست است زیرا اوصافیست موافق دین مبین اسلام.
اجزا اینگونه اند:
شکیبایی _ مهربانی _ سخاوت _ فروتنی _ ادب و تواضع _ از خودگذشتگی _ خوش خلقی _ صداقت _ خلوص نیت
نویسنده در ادامه هر کدام از این قسم ها را مفصل توضیح میدهد و رابطه اش را با عشق عنوان می کند.
بطور کلی برایتان بگویم این است که عاشق صبور و مهربان و بخشنده و متواضع و غیر مغرور و مودب و ناخودخواه و خوش اخلاق و راستگو و مخلص است.
این قبول و این بیشتر قبول که : با این ها که ما در اسلام از ان به عمل صالح یاد میکنیم می شود به خدا رسید.
نقطه ی عرفانی این بحث همین است. بی عمل صالح که پائلوکوئیلو ان را اجزای عشق می نامد رسیدن به خدای مهربان محال است.
دل پاک باید همراه با عمل پاک باشد که تو را به او وصل کند.
نویسنده گویا تفکرات عرفانی دارد اما حیف که نمی داند اسلام این ها را با قوت گفته است. او می گوید ادیان از عشق بر روی زمین سخن می گویند.
و جایی جمله ی زیبایی دارد. خداوند همه جا هست اگر با عشق بنگری . خدا مظهر عشق است.
میگوید زندگی تا زمانی که عشق باشد به خطا نمی رود.
اری درست میگوید .اما نمیدانم منظورش این است که من میخواهم بگویم یا نه. اگر این باشد کاملا درست است. زندگی تا زمانی که بوی خدا دهد به خطا نمی رود چون او عشق است در همه ی حیات هستی.
اینکه عشق را خداوند معرفی میکند و ارامش را فقط این عشق می داند تحسینش میکنم.
امیدوارم همه ی ما عشق به خدا را در حیات بچشیم که قطعا شیرین تر از ان در عالم نخواهد بود.
