اگرچه از لحاظ تئوری همه می‌توانند بیت‌کوین تولید کنند، اما تولید آن در عمل، کار دشواری است. برای محافظت از ارزش بیت‌کوین، تکنیک استخراج[1] آن تعمدا بر اساس کمیاب کردن آن طراحی شده است. بیت‌کوین را فقط می‌توان با نرخی محدود تولید نمود. تولید هر بیت‌کوین به طور میانگین حدود ۱۰ دقیقه طول می‌کشد و ساختن هر بیت‌کوین، نسبت به قبلی دشوارتر است. توان پردازش رایانه‌ای مورد نیاز برای تولید هر بیت‌کوین چنان زیاد است که باعث شده انتقاداتی نسبت به مصرف بالای انرژی در فرایند استخراج و اثرات مخرب آن بر محیط زیست، یعنی تولید کربن و گرمایش زمین، مطرح شود. بیت‌کوین، به‌عنوان یک واسطه‌ی مبادله، همانند دلار آمریکا یا هر ارز دیگر، فاقد هر نوع ارزش ذاتی است. می‌توان آن را خرید یا فروخت، اما به صورت خودکار قابل بازخرید در ازای کالایی دیگر مانند طلا نیست. اما برعکس اکثر ارزهای رایج که توسط دولت یا بانک مرکزی پشتیبانی می‌شوند، بیت‌کوین توسط شبکه‌ای نظیر به نظیر که آن را تولید کرده است، رسمیت پیدا می‌کند. هر کس که یک بیت‌کوین خریداری می‌کند، از اصالت آن مطمئن است چرا که می‌داند این بیت‌کوین توسط همان دفتر کل توزیع‌شده‌ای ردگیری شده که بقیه‌ي بیت‌کوین‌ها را از روز تولیدشان ردگیری کرده است.
این دفتر کل توزیع‌شده – نخستین دفتر کل بلاکچین برای بیت‌کوین ساخته شده بود که بعدا الگویی برای سایر رمزارزها شد – نمایانگر خلاقانه‌ترین و تأثیرگذارترین جنبه‌ی فناوری مذکور است. مشارکت‌کنندگان با استفاده از نام مستعار با یکدیگر تعامل دارند و هویت واقعی افراد رمزگذاری می‌شود. دفتر کل از رمزنگاری کلید عمومی[2] استفاده می‌کند که عملا نفوذناپذیر است. با بهره‌گیری از این رمزنگاری تنها زمانی می‌توان یک پیام را رمزگشایی کرد که دو کلید عمومی و خصوصی مورد استفاده در فرایند رمزنگاری (که مؤلفه‌ي خصوصی فقط در اختیار گیرنده‌ی پیام است) به هم متصل باشند.
عبارت بلاکچین برگرفته از روشی است که برای ذخیره‌ی تراکنش‌ها استفاده می‌شود. برای مثال هرگاه که یک بیت‌کوین ساخته یا دست به دست می‌شود، دفتر کل، به‌طور خودکار، سند تراکنش تازه‌ای می‌سازد. این سند متشکل است از بلوک‌های داده‌ای که هر کدامشان از طریق درهم‌سازیِ (یا «هَش»[3]) بخشی از بلوک پیشین ساخته شده‌اند. ارتباط رمزنگاری شده میان هر بلوک با بلوک بعدی، حلقه‌ای از زنجیره را می‌سازد. کلاه‌برداری از این فرآیند به لحاظ ریاضیاتی دشوار است. چرا که بلوک‌های تراکنش، همانند تراکنش‌های فردی، به طور مستمر تأیید می‌شوند. الگوریتم‌ها، در هر تراکنش، برای هر فروشنده و خریدار یک شناسه[4] در نظر می‌گیرند و این شناسه‌ها را به بلوک‌ها اضافه می‌کنند.
[1] Mining
[2] public-key encryption
[3] hashing
[4] ID
