در بخش قبل مورد اول از دلایل اصلی تمرکز زدایی را بررسی کردیم.حال بیایید به مورد دوم یعنی مقاومت در برابر حمله بپردازیم. در برخی مدل‌های اقتصادی محض، گاهی به این نتیجه می‌رسید که تمرکززدایی اصلا اهمیتی ندارد. اگر پروتکلی بسازید که بر اساس آن، در صورت بروز حمله‌ای ۵۱ درصدی (یعنی تعلیق قطعیت تراکنش[1])، اعتباردهندگان[2] مبلغ ۵۰ میلیون دلار را از دست بدهند، دیگر مهم نخواهد بود که این اعتباردهندگان توسط یک شرکت کنترل می‌شوند یا ۱۰۰ شرکت. حاشیه‌ی امنیت اقتصادی ۵۰ میلیون دلاری یعنی ۵۰ میلیون دلار حاشیه‌ی امنیت اقتصادی که رقم بسیار بالایی است. در واقع دلایلی محکم، مبتنی بر نظریه بازی[3] وجود دارند که بیشینه شدنِ این مفهومِ امنیت اقتصادی را (در صورت تمرکززدایی) شرح می‌دهند (از آنجا که فرایند قرارگیری تراکنش در زنجیره بلوک از طریق استخراج‌کنندگان / پیشنهاددهندگان بلوک[4] در واقع نوعی دیکتاتوریِ چرخشیِ سریع می‌باشد، مدل انتخاب تراکنش در بلاک‌چین‌های موجود نیز، بیانگر همین دیدگاه است).
در هر صورت، اگر مدلی اقتصادی انتخاب کرده باشید که در آن احتمال وقوع تهدید و اجبار (یا اتفاقاتی خفیف‌تر مانند حمله‌های DOS علیه نودهای شبکه) به رسمیت شناخته شده باشند، اهمیت تمرکززدایی بیشتر می‌شود. اگر شخصی را تهدید به مرگ کنید، ۵۰ میلیون دلار برای او دیگر ارزش چندانی نخواهد داشت. اما اگر ۵۰ میلیون دلار میان ۱۰ نفر تقسیم شده باشد، آنگاه مجبورید که همزمان ۱۰ نفر مختلف را تهدید کنید. به طور کلی جهان مدرن از بسیاری جهات با مفهوم عدم تقارن میان شدت حمله و دفاع (به نفع حمله‌کننده) شناخته می‌شود. اگر ساخت یک ساختمان، ۱۰ میلیون دلار هزینه داشته باشد، ممکن است بتوان با هزینه‌ای کمتر از ۱۰۰ هزار دلار آن را تخریب کرد. اما نفوذ حمله‌کننده معمولا به شکل زیرخطی[5] است: اگر تخریب ساختمان ۱۰ میلیون دلاری ۱۰۰ هزار دلار هزینه داشته باشد، ساختمان ۱ میلیون دلاری احتمالا با ۳۰ هزار دلار تخریب خواهد شد یعنی در ابعاد کوچک‌تر نسبت‌های بهتری به دست می‌آیند.
اما این استدلال به کجا می‌رسد؟ اول از همه، این استدلال گواهی اثبات سهام را نسبت به گواهی اثبات کار ترجیح می‌دهد چرا که سخت‌افزار رایانه‌ای به راحتی مورد اکتشاف، قانون‌گذاری یا حمله قرار می‌گیرد؛ در حالی که سکه‌ها را خیلی راحت‌تر می‌توان پنهان کرد (همچنین گواهی اثبات سهام به دلایلی دیگر، مقاومت بیشتری در برابر حمله دارد). دوم اینکه برای تیم‌های توسعه با پراکندگی وسیع از جمله پراکندگی جغرافیایی، این استدلال نوعی نقطه‌ی قوت محسوب می‌شود. سوم، از این استدلال چنین برمی‌آید که، هنگام طراحی پروتکل‌های توافق، مدل اقتصادی و مدل تاب‌آوری خطا را باید همراه با هم در نظر گرفت.
[1] finality reversion
[2] validators
[3] Game Theory
[4] block proposer
[5] sublinear
