برایان تریسی معتقد است: " زندگی شما می تواند به طرز شگفت انگیزی تغییر کند؛ کافی است که شما بخواهید که آن را تغییر دهید، تصمیم بگیرید و عمل کنید. رفتارهای جدید انتخابی تان را تمرین کنید و تا زمان رسیدن به نتیجه ی دلخواهتان صبور باشید و ثابت قدم بمانید.
" رهرو آن نیست که گهی تند و گهی خسته رود، رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود"
بیشتر ما می دانیم که چه کاری باید انجام دهیم، (غذای سالم بخوریم، مرتب ورزش کنیم، استراحت کافی داشته باشیم، کارهایی که دوست داریم بیشتر انجام دهیم) اما عمل کردن به این دانسته ها خیلی سخت است و همین باعث شده که افراد کمتری موفق باشند وگرنه همه راز موفق شدن را می دانند. در عمل است که نشان می دهد به چیزهایی که می دانیم پایبند هستیم یا خیر.
هر وقت اوضاع به هم می ریزد، اشتباهی می کنید یا در موقعیت سختی قرار می گیرید، مسئولیت را قبول کنید. دنبال بهانه نگردید و سعی نکنید تقصیر را بر گردن شخص دیگری یا جامعه و سیر وقایع بیندازید. متاسفانه، عادت اکثر انسان ها این است که اشتباه خودشان را گردن دیگران بیندازند. انگشت دراز کردن به سمت دیگران نعمتی است که به همه ی ما داده شده است .شما در هر جایی از زندگی قرار دارید، نتیجه ی انتخاب های خودتان است. همه همان جایی هستند که می خواهند باشند! برای رد شدن از هر مانعی اول باید بدانید که آن مانع آن جا قرار دارد، وگرنه هر بار به آن می خورید. بله درسته! دفعه ی اول آدم نمی داند و ممکن است اشتباه کند، ایرادی هم ندارد، ولی زمانی که متوجه شدید؛ تکرار اشتباه حماقتی بیش نیست!
شعری از پورتیا نلسون اشاره به همین موضوع دارد:
در طول خیابان پایین می روم.
یک چاله ی عمیق در پیاده روست.
در آن می افتم.
گم شده ام و هیچ کاری از دستم بر نمی آید.
تقصیر من نیست.
پیدا کردن راهی به بیرون تا ابد طول می کشد.....
دوباره در طول همان خیابان پیش می روم.
یک چاله ی عمیق در پیاده روست.
وانمود می کنم آن را نمی بینم.
دوباره در آن می افتم.
باورم نمی شود که دوباره همان جا هستم!
اما این تقصیر من نیست.
باز هم زمان زیادی طول می کشد تا بتوانم بیرون بیایم.
در طول همان خیابان قدم می زنم.
یک چاله ی عمیق در پیاده روست.
آن را می بینم.
باز هم در آن می افتم، عادت کرده ام.
چشمهایم باز است.
می دانم کجا هستم.
تقصیر من است، فورا بیرون می آیم.
دوباره طول همان خیابان را طی می کنم.
یک چاله ی عمیق در پیاده روست.
آن را دور می زنم.
از یک خیابان دیگر می روم.
اگر دارید یک اشتباهی را چندین باره تکرار می کنید، آن را بپذیرید. از خودتان بپرسید چرا مدام از همان پیاده رو می روم؟ بعد مسیر جدیدی را انتخاب کنید. فرقی نمی کند که چه مسیری باشد، فقط مسیری نباشد که هر بار باعث شود در آن چاله ی عمیق بیفتید. وقتی در مسیر جدید هستید، دیگر می دانید که باید به دنبال چه چیز باشید. اگر به چاله برخوردید، آن را دور می زنید و فردا از یک مسیر تازه می روید.
اولین قدم این است که چاله را پیدا کنید. هر شب که از سرکار به خانه بر می گردید، از خستگی هیچ چیز را نمی بینید، دیگر از همه چیز بریده اید و فقط می خواهید کمی آرامش داشته باشید. به جای این که برای خود غذای سالم آماده کنید به دنبال فست فود یا هر چیز دیگری هستید که فقط خودتان را سیر کنید.
با خود فکر کنید که مسیر دیگری که می توانید از آن عبور کنید چیست؟ می توانید هر روز صبح زودتر بیدار شوید تا برای خود غذایی را آماده کنید یا حداقل نصف کارهای آشپزی را انجام دهید.
نگاهی به خودتان بیندازید! چاله ها کجا هستند؟ چه کاری از دست شما بر می آید؟
ما معمولا به خاطر تلاش کم، شکست نمی خوریم، بلکه زمان نیاز برای تلاش مداوم و مستمر کم می آوریم. بیشتر چیزهایی که خواهانش هستیم، به تلاشی مداوم به مدتی طولانی احتیاج دارند. ثبات قدم داشتن در مسیر بسیار بسیار ضروری است. ثبات قدم برای افرادی که تلاش می کنند به اهداف خود برسند، یک تله ی بزرگ است. اغلب مردم راه حفظ کردن ثبات قدم را نمی دانند.
و اگر بخواهیم صادق باشیم....
بیشتر تلاش ها باید یک عمر ادامه پیدا کنند. درسته! می دونم. حتی فکر کردن به تلاش دائم در طول زندگی می تواند ضربان قلب هر کس را بالا ببرد و احساس ناخوشایندی را تجربه کند. اما بخش جالب ماجرا این است که وقتی آن را شروع می کنید، به تدریج آسان و آسان تر می شود و این تلاش بعد از مدتی به طور خودکار انجام می شود؛ طوری که اگر یک روز آن را انجام ندهید حس و حال خوبی ندارید.
کمی زودتر بیدار شدن برای ورزش، به تدریج تبدیل به عادت می شود. اگر شاغل هستید و جمعه ها را بیشتر آشپزی کنید تا در طول هفته غذای سالم داشته باشید، عادت می کنید. آن یک ساعتی که شب ها به تماشای تلویزیون اختصاص می دهید، می تواند صرف شروع یک یادگیری برای ارتقا خودتان شود و یا خواندن یک کتاب که مطمئن هستید چیزی به شما می افزاید.
اما نکته اینجاست که باید با یکی از این کارها شروع کنید.
فقط یکی از زمینه هایی که می خواهید بهبود ببخشید را انتخاب کنید و بر آن تمرکز کنید. اگر بخواهید هم زمان چندین کار را باهم انجام دهید، یا باید آن قدر تلاش کنید که در این صورت به خودتان فشار وارد می کنید. ذهن خود را آشفته نکنید. یک مورد را انتخاب کنید صد در صد خودتان را برای آن بگذارید و زمانی که تبدیل به عادت شد و در ضمیر ناخودآگاه شما نشست، این دفعه می توانید به سراغ مورد بعدی بروید.
اگر در این دنیا بتوان چیزی را تضمین کرد، ،آن چیز تغییر است. شاید بعضی روزها حس کنید که همه چیز تکراری است، اما هر روز تغییرات کوچکی به وجود می آیند. اگر دقت کنید، متوجه می شوید که چقدر با زمانی که 10، 20، 30 ساله بوده اید فرق کرده اید؟ مطمئنا بدنتان تغییر کرده است، شاید شغلتان تغییر کرده، بعضی عادت هایتان، دوستانتان و محل زندگی تان. تغییر تنها چیزی است که همیشه جز ثابت زندگی شما می ماند.
اگر نتوانید سازگار شوید و چیزهای جدید را امتحان کنید، روش های جدید، افراد جدید و تصمیمات جدید را وارد زندگی تان کنید، عقب می مانید. همین عقب ماندن است که باعث می شود احساس خوبی نداشته باشید. روشی که دیروز نتیجه بخش بود، ممکن است امروز دیگر اثرگذار نباشد. شما می توانید برنامه ی غذایی دوران کودکی تان را ادامه دهید؟ می توانید همان قدر که در بچگی فعال بودید اکنون فعالیت کنید؟ مسلما نه. قطعا علایق و مسئولیت هایتان هم تغییر کرده اند. این شما هستید که باید با محیط جدید، نقش جدید و ظاهر جدیدتان سازگار شوید و به جایی که می خواهید برسید.
عادت های تغذیه ای شما باید چه تغییری کنند؟ عادت های ورزشی تان چطور؟ سبک زندگی تان چطور؟
اگر برای مسیرتان برنامه ریزی داشته باشید، وقتی به مانعی برخورد کنید یا جایی یک دور اشتباه بزنید، می توانید قدرت این را داشته باشید که اشتباه تان را ببینید و در آینده از انجام آن اشتباه خودداری کنید. برنامه ریزی مثل یک نقشه است. وقتی همه چیز خوب پیش می رود هم، این نقشه به کارتان می آید. زمانی که برای برنامه ریزی وقت بگذارید؛ شما مسیر مشخصی دارید که می توانید هر زمان که بخواهید از آن استفاده کنید. احتمالا چند تابلوی راهنما هم در مسیرتان قرار خواهد گرفت. پس هر کاری که می خواهید انجام دهید و نگران اشتباه در آمدن برنامه هایتان هم نباشید. تا وقتی که توانایی سازگاری داشته باشید، می توانید همچنان که پیش می روید، تغییرات لازم را ایجاد کنید.
اگر ندانید کجا می خواهید بروید، نمی توانید به آنجا برسید. الان کجا هستید؟ کجا می خواهید باشید؟ چه کار باید انجام دهید؟ خودتان را درگیر چطور نکنید. در عوض از خود بپرسید چرا؟ این قدرت چرای شما است که باعث تلاش سخت و طاقت فرسا می شود. چراهای مشخص نشده و مبهم، چگونه های شما را بی معنا می کنند. تا زمانی که تمایلات و انگیزه های شما در مسیر درستی قرار نگیرند، مسیرهای جدید برای رسیدن به زندگی بهتر را از دست خواهید داد.
هدف تان هر چه هست، هر کاری که می خواهید انجام دهید، اول برای خودتان مشخص کنید که چرا می خواهید این کار را انجام دهید و چرا برایتان اهمیت دارد. در لیست چرایی خود، لطفا زمان بگذارید و جواب آن ها را با صبوری بدهید تا هدف تان کاملا برایتان شفاف شود.
اگر با دیگران همیشه طوری رفتار کنیم که دوست داریم با ما رفتار کنند؛ اکثر مشکلات حل می شوند. اگر در رستوران نشسته ایم و به هر دلیلی غذای ما را دیر آورده اند، دلیلی ندارد که گارسون را سرزنش کنیم . این کار وضعیت را بهتر نمی کند. و علاوه بر آن خودمان بیشتر عصبی می شویم و بخاطر یک موضوع پیش پا افتاده حال خودمان را خراب می کنیم. اگر نمی خواهید سلامتی تان را از دست بدهید، تحت فشار قرار بگیرید و ناراحتی بکشید؛ یادتان باشد دیگران هم همین طور هستند.
چه چیزی مانع شده است تا اندام دلخواه تان را بدست آورید؛ کاری را که می خواهید انجام دهید؛ یا به دنبال رویاها و ماجراجویی هایتان بروید؟ این موانع را پیدا کنید و از سر راه بردارید. اگر هر شب کره ی بادام زمینی می خورید، یا عادت به خوردن زیاد فست فود با یک عالمه سس در شب دارید، احتمالا این ها مانعی هستند که باعث می شود شما به اندام دلخواهتان نرسید. آن ها را شناسایی و برطرف کنید.
