به روان‌درمانگرم می‌گم
«گاهی که تو خوابوندن فسقلی ازش عصبانی می‌شم (نمی‌خوابه و مقاومت می‌کنه یا بازیگوشی می‌کنه با وجود خستگی زیاد هر دومون)، به خودم می‌گم حالا دو دقیقه عصبانیتت رو نشون نده و بذار بخوبه بعدا برو تخلیه کن خشمت رو!»
می‌گه
«یعنی بهش یاد بدی که مامان جان حتی وقتی خیلی عصبانی هستی، لبخند بزن و خشمت رو نشون نده!؟»
چه کنم... دوست ندارم فسقلی منِ عصبانی رو ببینه... اما دارم یاد می‌گیرم که حق دارم خسته باشم و عصبانی بشم و از راه درست هم به فسقلی نشون بدم این خشم رو...
