تنها کسانی که در بخش فرهنگ همیشه از نقد و از پاسخگویی مصون مانده اند، «باندهای مافیایی ادبی» و «ناشران خاصی» هستند که یا به قدرت وصلند و در سایه ی منشِ این اقتدارِ متحجرانه نقد ناپذیر مانده اند، یا با «وصلِ به قدرت و به واسطه ی سابقه ی روشنفکری» شان تبدیل به نوعی مشروع و نقد نشدنی از «نویسنده و منتقد و ناشر» شده اند، که خیلی هامان «جسارت گفتن از رازهای مگوشان» و «جسارت نقدی کوبنده به عملکرد شان» را نداریم، که برگردیم بگوییم « این حق را کی به شماها داده که برای به قدرت رسیدنِ «باند مافیایی تان»، و شاخص کردنِ «نویسنده ی دستچین شده ی پوشالی تان»، یا در قدرت ماندنِ «نشر روشنفکرنمای چپاولگرتان»، از هر گزندی به «ادبیات متفکر» و به «نویسندگان شورشی مستقل آن» دست برنمی دارید و خودتان را «همیشه مُحِقّ» و «همیشه مَصون از هر نقدی» می دانید؟»
چرا هیچ کس تا حالا نپرسیده «عجیب نیست که «تمام نویسندگان صاحب سبکی» که می توانستند «نماد هویت ناب داستان ایرانی» باشند و با نوشتن «آثارِ ماندگارِ بیش تر» باعث سرفرازی سرزمین مان بمانند، یا از ایران رانده شده اند، یا «خانه نشینِ قلم شکسته ی ممنوع الکار» شده اند، یا به خودکشی واداشته شده اند، یا روح شان را فروخته اند در ازای صِلِه های دولتی و روشنفکرنمایانه یی که هنوز می گیرند؟»
چرا هیچ کس تا حالا نپرسیده «عجیب نیست که وقتی تصمیم گرفته می شود همه باید «رمان ژانر» بنویسند تا «تفکرِ پرسشگری» و «نویسنده ی متفکرِ ناقد» وجود نداشته باشد، این «رانش ها» و «خذف های هویتی» و «خودکشی ها» رخ می دهند؟ عجیب نیست «کورش اسدی» و «شیوا ارسطوییِ» متفاوت نویسی که آگاهانه و مصرانه نرفته اند «رمان ژانر» بنویسند، درست وقتی دست به خودکشی می زنند که فرمانِ علنیِ «ژانرنویسی» و فرمانِ غیرعلنیِ «حذفِ نویسندگانِ مستقلِ متفکرِ ژانرننویس» صادر شده و قرار است سرشان را با پنبه بِبُرَّند؟»
(شرحش را در دلنوشته ی «شیوا ارسطویی را ما کشتیم» در ایسنا و در متن «بیاییم جنایتکار ادبی را محاکمه کنیم» در خبرآنلاین نوشته ام)
اگرخیلی ها یادشان رفته، خیلی های دیگرمان یادشان هست که با کورش اسدی چه کردند. تیراژ کتاب هاش را کم انگاشتند، آثارش را نقد نشدنی و کم مخاطب جلوه دادند، شخصیتش را «عاصی، عصبی، مهاجم، نقدناپذیر، دیوانه، و تنهاترین آدم دنیا» تصویر کردند - همان کاری که با غزاله علیزاده و شیوا ارسطویی کردند – و در «محفل ها و رسانه های مثلا روشنفکریِ بابِ طبعِ خودشان» برداشتند به او «حُقنه» کردند که عمرش را تلف کرده با نوشتن رمان آخرش «کوچه ی ابرهای گمشده».
کورش اسدی و شیوا ارسطویی درست چند روز بعد از این «نقدهای کوبنده یی» خودکشی کردند که به هر دوشان با «دانایی کامل» قبولانده شده بود عمرشان را بیهوده در «داستان های متفاوت متفکر شان» هدر داده اند.
آیا آن بی گناهانی را که از ایران رانده شدند هنوز یادتان هست؟ «عباس معروفی»، «شهریار مندنی پور»، «رضا قاسمی»، «منیرو روانی پور»، «یعقوب یادعلی» و دیگران را می گویم. این شعاری که چند سالی است سر زبان ها افتاده که«هر کی نمی تونه این وضع رو تحمل کنه بذاره از ایران بره»، دهه ها پیش اجرا شده بود با «راندن داستان نویسان و شاعران و سینماگران مستقلی که تفکرشان را به هیچ باند قدرتی نفروختند».
آیا کسی نیست بپرسد «اگر اندیشه شان «الحادی و حذف شدنی» است، اگر حضورشان در ایران تحمل نشدنی است، پس چرا آثارشان با این «تیراژهای مهار نشدنی» قابل چاپند و فروختنی؟ کدامش را باور کنیم؟ این که خودشان ملحدند؟ یا این که کتاب هاشان را هر کسی حق دارد چاپ کند و میلیاردر شود؟ کی ها دارند پنهانی «حذف فیزیکی» می شوند؟ کی ها دارند از این حذف فیزیکیِ آن ها «بهره های ادبی و مالی ابدی» می برند؟»
یعنی کسی نیست بیاید به مردم ایران بگوید «اگر می دانید «حق حضور و حق نوشتن» و «حق انتفاع از این حضور و از این نوشتن» را از «داستان نویس تبعیدی» تان گرفته اند، پس چرا می روید کتاب هاشان را از بازار نشر ایران می خرید، تا جیبِ «سودجویانِ فرصت طلبِ روشنفکرنمایِ مثلا اهل فرهنگ» را با میلیاردها تومان پول پر کنید؟ آیا مطمئنید در قراردادهاشان «حق تألیف واقعی» شان لحاظ شده است؟ آیا مطمئنید همین «حق تألیف ناچیز» را به دست شان می رسانند؟ آیا به ذهن تان خطور نکرده بیایید مطالبه کنید که «بگذارید نویسندگانِ متفکرِ پرفروش مان خودشان به ایران بیایند، خودشان بردارند کتاب هاشان را چاپ کنند، خودشان از پول چاپ شان بهره مند بشوند؟» مگر آن ها آدم کشته اند، یا میلیاردها پول به یغما برده اند، یا تروریستی چیزی هستند، که حضورشان این قدر تحمل نشدنی است؟ اگر «تروریست تفکر» اند، پس چرا حاصل تفکرشان، حتا آن هایی را که در تبعید نوشته اند، دارند با این «تیراژهای زیاد حیرت انگیز» در ایران چاپ و فروخته می شوند؟ اگر «تروریست تفکر» اند، پس چرا این روزها دارند در دل مردم ایران بیش تر از همیشه جا باز می کنند؟ عباس معروفی اگر رانده شد، اگر فهمید تنهاترین نویسنده ی دنیاست که فقط خودش برای خودش باقی مانده، اگر روز و شبش را «قربانی خلق داستان ایرانی متفکر» کرد، اگر غمباد گرفت و از درون منفجر شد، حالا بیش تر از همیشه زنده است، چرا که این روزها عادت کرده ایم به خودمان بگوییم «او در دل مان جاودانه است، هر چند دیگران بیش تر از خودش از حضورش در ایران منتفع شده اند.»
(شرحش را در مقاله ی «بهره کشی نوین از نویسنده در عصر ناشر سالاری در روزنامه ی اعتماد نوشته ام)
تازگی ها هیچ دقت کرده اید، از بعد از خودکشی شیوا ارسطویی، و از بعد از این که فهمیدیم او «قربانی مکر و حسد و توطئه یِ خودی هایِ خودفروشی» شده که خودشان را «نویسنده و منتقد و ناشر متفکر» می دانند، شوری دوباره و تحرکی حیرت انگیز در قبیله ی قلم رخ داده؟
هیچ دقت کرده اید وقتی قبول کردیم «شیوا ارسطویی خودش رو قربونی کرد تا دیگه هیچ نویسنده یی به خاطر مطامع دیگرون خودکشی نکنه و خیلی هامون جون دوباره مون رو مدیون فداکاری اونیم»، داریم قدر تک تکِ داستان نویس هامون را بیش تر می دانیم و برای پیشکسوت هامون جشن تولد و بزرگداشت و جشن امضاهای باشکوه می گیریم؟
هیچ دقت کرده اید «داستان نویس های جوان و پیشکسوت مان» آمده اند در صدر اخبار فرهنگی، در محفل های خصوصی و عمومی و حتا در «تورهای ایرانگردی ادبی» دارند داستان های چاپ شده و نشده شان را برای طرفداران شان می خوانند و کتاب های تازه و قدیمی شان را برای آن ها امضا می کنند؟ هیچ دقت کرده اید یک «موج مخفی و علنیِ سرکوب ژانرنویسی» در دل داستان نویس هامان رسوخ کرده و دارد آرام آرام عیان می شود؟
هیچ دقت کرده اید مصاحبه با داستان نویس های منزوی و نقد آثارِ در محاق مانده شان دارد رونقی دوباره می گیرد؟
هیچ دقت کرده اید «نویسندگان عُزلت گزیده مان»، چه پیشکسوت ها و چه جوان ترهای شورشی و چه حتا آن ها که در ظاهر ساکت و مطیعِ باندهایِ مافیاییِ ادبی هستند، آمده اند توی میدان، دارند با شوری جوانانه و قدرتمند فضای ادبیات داستانی مان را شورانگیز و پررونق و تازه جلوه می دهند؟
هیچ دقت کرده اید آن داستان نویسان و ناشرانی که «روح شان را به تمام شیاطین ممکن فروخته اند»، دارند با تمام قدرت شان سعی می کنند خودشان را «بی گناه و محق و روشنفکرتر» نشان بدهند و اصرار دارند «تاریخ تقلبی» از خودشان بسازند، ولی دیگر هرگز آنی نمی شوند که تا قبل از خودکشی شیوا بوده اند؟
هیچ دقت کرده اید «قبیله ی قلم» انگار روحی تازه در کالبدش دمیده شده و بعضی ها آمده اند کینه ها و کج سلیقگی ها را کنار گذاشته اند و با هم چه قدر همدل و همزبان شده اند؟
هیچ به چشم های نویسندگان دقت کرده اید، که اگر همچنان ساکتند و سؤال هاشان را به زبان نمی آورند، اما «شعله ی فریاد تظلم خواهی شان» را می توانی در عمق نگاه هاشان ببینی که به زودی بر سر توطئه گران باندها و ناشران سودجو «فریاد ش» خواهند زد؟
هیچ به «چشمان اعضای باندهای مافیایی» و «ناشران خاطی» دقت کرده اید که مدام «منتظر یک فریاد یا اعتراض یا نافرمانی یا خشم نویسندگانی اند» که به «بردگی ادبی شان» گرفته بوده اند و حالا منتظر طغیان همه شانند؟
این ها همه را ما مدیون تمام آن «داستان نویسانِ رانده شده و خانه نشین و کشته شده یی» هستیم که از بعد از «خودکشی شیوا»، از بعد از دانایی این که «او خودش را فدا کرد تا ما زنده بمانیم»، به هویت واقعی شان پی بردیم و حالا قرار است از این به بعد، با پیوستن به «جنبش ادبی ما»، حق طلب و تظلم خواه و فریادگرِ تمام حق خوری هایی بشویم که در این دهه ها در «قبیله ی قلم» به دست کسانی روا داشته شده بوده که روح شان را به اسم «نویسنده و ناشر و منتقد و بررس نشر» به «شیاطینِ طمع و قدرت» فروخته اند.
از طرف «جنبش ادبی ما»
12 شهریور 1404
یازده صبح
این متن و متن های بعدی قرار بود با عنوان «جنبش ادبی ما» در بخشی مجزا و دائمی در روزنامه ی اعتماد منتشر شود. که بنا به هر دلیلی نشد. همین طور که در خبرگزاری ایسنا و خبرآنلاین نشد.
متن و فیلم کامل در فیس بوک
https://www.facebook.com/share/19eDnHkeda/
فیلم کامل در آپارات https://www.aparat.com/v/dxhzx99
و همچنین در یوتیوب
#حسن_بنی_عامری #منتقد_ادبی #داستان_نویس_ایرانی#شیوا_ارسطویی #کورش_اسدی#غزاله_علیزاده#عباس_معروفی #محمود_دولت_آبادی#جواد_مجابی#محمد_رضا_کاتب#جنبش_ادبی_ما
