من محو آن چشم های کیهانی ات شده ام ، من مست آن گیسوان مزین به ستاره ات شده ام ، من هنوز آن آواز دم غروبت را از یاد نبرده ام ، من هنوز اشک های لحظه ی مرگت را از یاد نبرده ام ، اینجا همان قبرستان رویاهایمان بود ، میلیون ها رویای مرده را میان آن پرتوان خورشید دفن کردیم و هر غروب برایشان فاتحه فرستادیم .
من هنوز حرف هایت را از یاد نبرده ام ، هنوز هم قلبم از آن روز ابری شکسته است ، بار ها باران آمد و اشک های من سنگ قبر آرزو هایمان را شست ، بار ها باران آمد و تمام خاطراتت را از ذهنم پاک کرد و بار ها باران آمد و قلبم را شست ، روی رختکن بالکن خانه ات پهنش کرد ، اما تو نبودی ، تو آرمیده بودی ، کنج این آسمان ستاره ها خاکت کرده بودند و ماه برایت لالایی خوانده بود . این من بودم ، تنهای تنها ، زندانی میان سیاهچاله ی عظیم زندگی ام ، سکوت عجیبی خانه ی دلم را تصاحب کرده بود ، گلدان لب طاغچه با لبانی خشک چشم انتظار باران بود ، قلمم غلطان میان گرد و خاک کاغذم ریشه کرده بود ، و من ، در آن میان ، زانوانم را به آغوش کشیدم . از این خانه متنفرم ، از این قلم که همدم لحظه های تنهایی ام بوده متنفرم ، از این گلدان روی طاغچه متنفرم ، من از صدایت متنفرم ، من از نگاه هایت متنفرم ، من از آوای آشنای صدایت متنفرم ، من از تو متنفرم ...
