از خواب بلند شدم و از پنجره بیرون و نگاه کردم
باد سرد پاییزی به صورتم میخورد
بچه ها تو کوچه فوتبال بازی می کردن
خونه تنهابودم
مثل همیشه از غذا خوردن امتناع می کردم با بهونه ی رژیم
هیچکس نمیدونست که از ضعف کردن خودم لذت می برم
هیچکس نمیدونست از شکنجه ی جسمی خودم لذت می برم
انگار دارم جبران می کنم
به جبران تمام اون فشار های روحی ای که به لطفشون دیگه هیچ حسی ندارم
بدنم خودکار تصمیم به جبران گرفته
دم غروب بود و مثل همیشه دلم برای کسی که هیچ وقت نشناخته بودمش پر میکشید
مگه میشه اینقدر عاشق کسی باشی که حتی هر غروب براش نامه بنویسی اما مخاطبت و نشناسی ؟
نمیدونم قراره این نامه ها به دست کی برسن اما هرکسی که هست امیدوارم احساساتی که خرج تک تک اون واژه ها کردم و درک کنه
گاهی انگار می شناختمش
انگار حضورش رو کنارم حس می کردم
همیشه نگاه های مهربونش رو حس میکنم
همین الانم انگار کنارم نشسته و سرش و رو شونه م گذاشته و پا به پام گریه می کنه
استارلرد کوچولو من ...
~•°stargirl°•~
