امروزه گوشی و تبلت جزئی از زندگی همه بچهها شده. از بازی و فیلم گرفته تا درس و آموزش آنلاین. اما این همراهی همیشه هم بدون چالش نیست.
چرا والدین نگراناند؟
بعضی والدین احساس میکنند بچههاشون وقت زیادی رو پای صفحهنمایش میگذرونند و این باعث شده ارتباط والد و فرزند کمرنگتر بشه، بچهها کمتر بازی میکنند، و حتی مشکلات خواب، تمرکز و رفتار بروز کنه.
اما مشکل اصلی کجاست؟
خود گوشی یا تبلت نیست که مشکلساز است، بلکه نبود مدیریت و نظارت هوشمندانه روی زمان و نوع استفادهست.
چطور میتوانیم کمک کنیم؟
قانونگذاری مشترک: بهتره با بچهها درباره مدت زمان و نوع استفاده از دستگاهها صحبت کنیم و قوانینی دوستانه و قابل اجرا بذاریم.
الگوی خودمون باشیم: بچهها بیش از هر چیز، رفتار ما رو تقلید میکنند. پس بهتره خودمون زمان استفاده از گوشی رو محدود کنیم و بیشتر با هم باشیم.
زمان بدون گوشی: روزانه چند ساعت خاص بذاریم که گوشیها کنار گذاشته بشن و وقت صرف بازی، کتاب خواندن، یا گفتوگو بشه.
فعالیتهای جایگزین جذاب: به جای تنها گفتن «گوشی نگیر»، به بچهها فرصت بدیم با ورزش، هنر، و بازیهای گروهی وقتشون رو پر کنند.
در نهایت...
استفاده از فناوری خودش بد نیست، ولی باید مثل هر چیز دیگهای با آگاهی و تعادل باشه. والدین نقش اصلی رو توی هدایت بچهها دارند تا بتونن دنیای دیجیتال رو به فرصتی برای رشد و یادگیری تبدیل کنند، نه چالشی برای ارتباط.
شما توی این موضوع چه تجربهای دارید؟
چطور تونستید تعادل بین استفاده از تکنولوژی و زندگی واقعی رو برقرار کنید؟
منتظر شنیدن نظرات و تجربههای شما هستم.
