بیزار

گناهم بود عشقی پر ز محنت
ز رنج تو خسی هموار گشتم
ببین روحم بسی بیمار گشته
ز دنیا رفته ام غمبار گشتم
تو در جانم نشاندی مهر خود را
نشانم دادی اما رنج وسختی
تورا من خواستم در اوج درد و
تو رفتی با دگر نیکو بخندی
برایت غصه ام بسیار کردم
ز رنجت تا سحر طومار کردم
ندیدی ناله های بی قرارم
تمام خلق را بیزار کردم
تو بودی هرچه خوبی جهان بود
تو راهم را پی ات هموار کردی
تو بودی عاشقی را کشته ای و
مرا در عاشقی دیوارکردی
برو آنجا که عشقی هم نباشد
دل و جانت رها از خلق باشد
برو آنجا نیا دیگر تو هرگز
برایم مثل تو بسیار باشد
توانی دیگر اینجا هم نمانده
قلم در دست لرزانم شباب است
به کاغذ من جفا بسیار کردم
که اوراق دلش از غم کباب است