صندوق نوآوری و شکوفایی با هدف حمایت از شرکتهای دانشبنیان شکل گرفت. طبق قانون، مأموریت اصلی آن سرمایهگذاری خطرپذیر، مشارکت در سهام، ارائه تسهیلات ترجیحی و توانمندسازی شرکتهاست. اما در عمل، صندوق امروز بیش از هر چیز به یک ضامن وامهای بانکی و اعتباری برای شرکتهای دانشبنیان تبدیل شده است.
این تغییر کارکرد دو پیامد مهم دارد:
بانکها بدون نگرانی از نکول، وامهای کلان میدهند چون صندوق ضامن بازپرداخت است.
صندوق بهجای سرمایهگذاری بلندمدت، بار سنگین ریسک اعتباری را به دوش میکشد.
نتیجه؟ انباشت تعهدات پنهان و فاصله گرفتن از مأموریت اصلی. این وضعیت شباهت زیادی به تجربه آمریکا در بحران مالی ۲۰۰۸ دارد؛ جایی که وامهای پرریسک با ضمانت و اوراق بهادار به نقطه انفجار رسیدند.
اگر بخش بزرگی از شرکتهای دانشبنیان نتوانند اقساط وامها را بپردازند، صندوق ناچار به پرداخت تعهدات خواهد شد؛ موضوعی که میتواند به سرعت منجر به بحران نقدینگی در صندوق و حتی آسیب به کل اکوسیستم دانشبنیان کشور شود.
برای جلوگیری از این خطر، بازنگری فوری ضروری است:
بازگشت صندوق به مأموریت اصلی (سرمایهگذاری خطرپذیر و سهامداری).
محدود کردن ضمانتها به پروژههای راهبردی با سقف مشخص.
شفافسازی تعهدات پنهان و طراحی مکانیزمهای مدیریت ریسک.
صندوق نوآوری باید موتور رشد پایدار اقتصاد دانشبنیان باشد، نه بمب ساعتی بحران مالی.
#بحران_مالی #صندوق_نوآوری #دانش_بنیان #سرمایه_گذاری_خطر_پذیر
