ساعت از یازده شب گذشته بود، داشتم کتاب می خوندم و رادیو دیو گوش می دادم. هنوز متنی که دستم بود نصفه و نیمه مونده بود اما یه جرقه بزرگ به سرم زد.. موضوع بعدی (تهران).
تمام وجودم رو سپرده بودم به ترانه ای که داشت از رادیو دیو پخش می شد.
معمول این طور بود که بریتانیکا رو باز می کردم، توی تاریخ ها می لولیدم تا اینکه یک موضوع مورد پسند پیدا کنم. اما اینبار مثل ماشینی که از جاده مستقیم با 120 تا سرعت منحرف شده باشه، منصرف شدم.
عمیقا در نمی دانم غرق شده بودم. نمی دونستم از کجا شروع کنم، نمی دونستم سر فصل ها چی باید باشه، نمی دونستم مقدمه و بدنه و نتیجه چی باشه فقط قلبم بهم فرمان می داد که بنویسش.
پیام دادم: ..(با اجازتون موضوع بعدی تهرانه.)
تایید شد.
چالش هام شروع شد! گوگل و باز کردم و سرچ کردم تهران، هیچی دستگیرم نشد. یوتیوب، سرچ، تهران.. نتیجه؟ هیچی.
آپارات، سرچ، تهران.. باز هم هیچی. برگشتم گوگل اینبار جور دیگه ای سرچ کردم اما چیز دندون گیری گیرم نیومد.
تعجب کردم و تاسف خوردم. انگار واقعا این بار کارِ خودمه که این کم لطفی در حق تهران رو یه جوری جبران کنم. مگه میشه که شهری به این ارزشمندی چیزی در موردش نباشه که باعث بشه که یک نفر قلبش تندتر بزتد؟
دوست همیشگی رو برداشتم، قلم. رفیق کار خودمونه..
بسم الله..
