اول محرم بود که یه رابطه ی عاطفی مجازی رو بعد از ۵ سال تموم کردم...الآن نمیخوام درباره ی جزییاتش صحبت کنم چون قبلامفصل دربارش نوشتم.موضوع الآن من اشتباه مهلکی هست به اسم سرکوب احساسات...آماده ای که دربارش بدونی؟بزن بریم...
وقتی خبرعقدش روشنیدم دو روز اول انگارمرده متحرک بودم.از درون کاملاخالی بودم و به زورغذامیخوردم.حتی میرفتم داخل دستشویی وگریه میکردم.سعی میکردم تاجایی که میتونم سرخودموگرم نگه دارم.یادمه رفته بودم خونه مادربزرگم وبه گوشیم یک ساعت قفل هوشمند زده بودم تا طرفش نرم.ولی بعدازچند دقیقه اصلانتونستم بافکر وخیال کنار بیام تصمیم گرفتم برم کتابفروشی.رفتم اونجا و کتاب آن سوی مرگ رو خریدم و بلافاصله به پارکی رفتم تامطالعش کنم.اصلا حوصله ی برگشتن به خونه مادربزرگم رونداشتم.
ولی از روز سوم اتفاقات جالبی برام افتاد.نسبت به این شکست عشقی حس بی تفاوت بودن گرفته بودم...اصلا دیگه زیادگریه نمی‌کردم وخیلی زودکناراومدم باهاش.برای خودمم سوال بود منی که روزی دو سه ساعت به اون دختر فکر میکردم حالا چرا جز چند دقیقه اصلا فکرم رو مشغول نمیکنه؟!
اول فکر میکردم دلیلش اینه که چون ماه های آخر چت خاصی نداشتیم.بعد فکر کردم دلیلش اینه که چون سر خودمو مشغول کردم کمتر بهش فکر میکنم.تا مدت هابه این سوالم فکر میکردم تا این که امروز جوابم رو از قسمت سوم سریال روان شناس عجیب گرفتم!
وقتی دقیقه ی نوزده این سریال رو دیدم فهمیدم ای دل غافل!من فقط داشتم احساساتموسرکوب‌میکردم وفقط ادای قوی بودن رو درمیاوردم.من شهامت روبه رو شدن بااین غم رو نداشتم و برای همین سعی میکردم ازش فرار کنم.
به خاطر این که این غم رو فراموش کنم خودمو غرق کردم در ویرگول و نوشتن و رمان و شنیدن سخنرانی و...
شاید داخل این چند روز اندازه دو سه ماه مطالعه داشتم و نوشتم...خوبه که آدم سرش رو شلوغ نگه داره تا فکر بد به سرش نزنه ولی سرکوب احساسات اصلا چیز خوبی نیست...برای همین تصمیم گرفتم به توصیه این سریال عمل کنم...آهنگ بی کلام بی احساس از شادمهر رو گوش دادم و حسابی در خلوتم گریه کردم...
دیگه نمیخوام چیزی بنویسم...
به نظرم خودتون این سکانس رو ببینین منظورم رو بهتر متوجه میشین.درباره گفتگوی دو روان شناس هست.یکی از روان شناس ها همسرش پارسال فوت کرده و یکی از همکار هاش هم تصمیم به طلاق گرفته.این روان شناس از تصمیم همکارش برای طلاق متعجبه و داره با همکارش گفتگو می‌کنه...
