چند سال پیش با یکی از همکلاسی های دانشگاهم داشتم درباره ادامه تحصیل صحبت میکردم.اون میگفت فعلا اولویت براش ازدواج و تشکیل خونوادست و به ادامه تحصیل نمیتونه فکر کنه.من کلی سعی کردم که اونو به درس خوندن قانع کنم و دلایلم هم این بود که اگه زن بگیری سرت شلوغ میشه و دیگه نمیتونی با تمرکز کامل درس بخونی و کلی دغدغه برات پیش میادوهرچی سنت هم بالاتر بره انگیزت برای درس خوندن کمتر میشه.دوستم در جوابم یه جمله ای گفت که بعد از سال ها به تصمیمش رسیدم و می‌خوام درباره‌ی همین جمله صحبت کنم.( فرمول ها برای افراد نتیجه ی یکسانی ندارن.ممکنه چیزی که تورو نجات میده بقیه رو غرق کنه.)
......
ما باید برای هر تصمیمی شرایط خودمون رو هم در نظر بگیریم.صرفا مطالعه و عمل کردن به تئوری ها کافی نیست.باید بپذیریم خیلی وقت ها چیزایی که می‌خونیم عمل کردنشون نه تنها کمکی به ما نمیکنه بلکه زندگیمون رو بدتر می‌کنه.
مثلا دیدگاه اکثر روان شناس ها اینه که سن مناسب ازدواج ۲۵ سال هست.حتی علم جامعه شناسی میگه هرقدر پسری دیرتر ازدواج کنه،موقعیت های بهتری براش فراهم میشه .خب فکر کنین یه پسری ۲۱ سالشه و فشارهای جنسی و عاطفی اونو اذیت می‌کنه.اگه بخواد این نکته رو رعایت کنه سال به سال از لحاظ شخصیتی بیشترسقوط می‌کنه.
یا مثلاً داخل یه سایت مشاوره می‌خونی که برای به دست آوردن دل شریک عاطفیت باید ازش کمی فاصله بگیری و وقتی وابستش کردی دیگه بهش پیامی ندی.خب ماهم بدون درنظر گرفتن شرایط رابطمون و ویژگی شخصیتی طرف مقابل که ممکنه فرد مغروری باشه این تکنیک رو به کار می‌بریم ولی نتیجش میشه عادت کردن طرف مقابل به نبودن ما و پایان رابطه!
داخل یه سمیناری میشنوی که دکتر روان شناس میگه اگه از درس خوندن خوشت نمیاد برو دنبال علاقت و اصلا ولش کن!در صورتی که شاید شرایط خانوادگی و روحی خودت جوری نباشه که بتونی چنین تصمیمی رو بگیری و یکهو بی خیال درس خوندن بشی...
میخوای یه مثال دیگه بزنم؟خیلی از روان شناسا میگن وقتی شکست عشقی خوردی برو دنبال پارتنر جدید...برو دنبال عشق و حال تا قبلی از یادت بره...بعد این کارو میکنی و می بینی شکست روی شکست...
میدونی می‌خوام چی بگم؟
به نظرم باید چیزایی رو که یاد میگیری برای خودت یه طورایی شخصی سازی کنی...یعنی خیلی محتاطانه درباره آموزه های روان شناسی عمل کنی...ممکنه خیلی هاشون به درد زندگی تو نخوره و حتی وضعیتت رو هم بدتر کنه...همیشه نسبت به چیزایی که می‌خونی دیدگاه انتقادی داشته باش.البته منظورم این نیست که بری تو ژست فلسفی و تا مطلبی می‌خونی مدام دربارش فکر کنی...نههه...منظورم اینه که فکر نکن مطلب روان شناسی که می‌خونی حتما وحی منزل هست و می‌تونه به تو کمک کنه!شاید زندگیت رو بدتر کرد...خلاصه حرفام اینه که باید دقیق تر شرایط و روحیات خودت رو در نظر بگیری...سعی کن روشی رو برای خوب شدن حال و برطرف کردن مشکلت در نظر بگیری که تا حد زیادی مطمعن باشی که برای شرایط زندگی خودت هم مفیده...
