سلام
دوست داشتم بنویسم والدین سمّی، ولی خب از اونجایی که والدین خودشان سمّی بودن خودشون رو انتخاب نکردن، اسم این پس رو گذاشتم «والدین شبه سمّی»
امروز مادرم داشت راجع به یکی از دوستان خانوادگی صحبت می کرد، که وقتی دیدن نوه 2، 3 ساله اش قرص کلردیاپوکساید خورده، نه تنها پدرش کتکش زده بلکه با کلی جو دادن و تزریق استرس، بردنش بیمارستان و بیمارستان هم که از خدا خواسته، میخواستن معده اش رو شست و شو بدن و یه پول کلانی به جیب بزنن!!! که در نهایت خدا رو شکر با دکتر کودکان مشورت شد و به این نتیجه رسیدن که اون بچه رو برگردونن خونه!
به ذهنم اومد که ما چقدر استرس در کودکی بهمون وارد شده که الان آثارش رو داریم فی البداهه لمس می کنیم، حتی نسل های جدید هم این قضیه رو متوجه نشدن که تزریق استرس در دوران کودکی، دقیقا یعنی نهادینه کردن این حسی منفی، در درون وجودمون، همین امر باعث میشه از انجام دادن کارهای بزرگ جلوگیری کنیم.
این داستان یه مورد بود که به صورت روزمره پیش اومد و من مطرح کردم!!!
من یک سال پیش از شغلم استعفا دادم، چسبیدم به تحقیقات در رابطه با اتفاقاتی که این روزها برای خیلیامون میوفته، از افسردگی های افراطی گرفته تا دوام نیاوردن روابطمان با پارتنر یا همسرمان، حال بد کار کردنمان در محیطی که نه کارفرما و نه کارکنان مورد تایید برای ما نیستند. آخرش می دونی به چه چیزی رسیدم؟
به طور عمیق بگم که به این نتیجه رسیدم همه ی ما کاملاً آدمای مقوایی هستیم، به بیان امروز همه ما نقابی بیش نیستیم، پشت یه یک کالبد مقوایی قایم شدیم، اون پشت در حال گریه کردن هستیم، حال اون مقوایی که ساخته شده، دقیقا یه آدم کت شلواری با کراوات زیبا، موهای اتوکشیده، صورت شش تیغ!!! حال اینکه این شخصیت فقط کارش خودنمایی به آدمایی هست که اونا هم همینطوری پشت نقابن، یعنی ما شدیم افرادی که نقاب هایمان برای همدیگه به نمایش می گذاریم، ولی از درون یه کودک 3 یا 4 ساله هستیم، از عکس های روتوش شده پروفایل و اینستاگراممون گرفته تا مهمونیای هالووین و پارتی های شبانه، همه و همه عمل کردن به کودک آسیب دیده هست که از یه سنی به بعد رشد نکرده، ترس و اضطراب داره، گریه می کنه، هنوز درد سیلی ها رو داره حس میکنه و رنجش رو به منی که الان نشستم این حرفا رو میزنم به من مننتقل میکنه!!! (منظورم از سیلی صرفاً تمام تنبیهات ناجوانمردانه دوران کودکی هست!)
