کج نشین، راست بگو!

زنعمو می‌گه کج بشین، ولی راست بگو!

خب باشه، من در حالی که کج نشستم، دارم تلاش می‌کنم راست بگم. 
همه چیزو.

راستش امیدی به تو و خنده‌های فردا ندارم. تا بوده حال نزار بوده، غم بوده، اشک بوده و گریه بوده... 
این روزا اصلاً انگار دلیلی برای خوشحالی پیدا نمی‌کنم. 
دیشب که می‌خواستم بخوابم، قبلش یه بلیط گرفتم و رفتم دورامو زدم. 
وسط جیغ و دادای گلبولای سفیدم و اعتراضای کبد چاق و معده‌ی سوراخ سوراخ شدم، یه نوری ما بین دریچه‌های قلبم بود که می‌گفت خوشحالی رو اینجا باید پیدا کنی، نه اون بیرون! 
خندم می‌گرفت و می‌گفتم: ای زبون بسته‌ی بی‌هویت، تو چی می‌گی؟ 
مسافرت که تموم شد، به حرفاش فکر کردم و دیدم راست می‌گفت. خب، اعتراف کردن به حقیقت حرفی که مسخره‌ش کردی سخته! 
اما کج نشستم تا راست بگم. 
از امروز به خودم قول دادم بدوم دنبال فهمیدن خودم و حال خوبم رو با جیرینگ و جیرنگ النگوها و دوست داشتن آدما و ماشین فلان و فلان و خونه‌ی بزرگِ کجا و کجا به دست نیارم!

بعدم فهمیدم اون نوره بی‌هویت نیست، نوره منم؛ یه منه قوی‌تر، بیناتر و با تجربه‌تر. 
اصلاً شاید طبق گفته‌ها، نور و صدای قلب ما همون دست خداست! 
کسی چه می‌دونه؟ 
من می‌گم هر جا حس کردی خدا هست، تو هم باش.

با اجازتون دیگه حرفام تموم شد. می‌خوام راست بشینم.